Vrijdagavond…gewoon op de bank, bijkomen van de week en genieten van het vooruitzicht van een paar niks moet maar alles mag dagen. Ik heb de iPad of de telefoon half aan liggen en kijk met een oog mee op de Twitter tijdlijn. Soms ben ik balorig en soms gewoon een lurker… een gewone vrijdag dus.
Ineens komen de eerste Tweets voorbij dat er iets aan de hand is in Parijs. Er wordt geschoten er zijn ontploffingen….allemaal onbevestigd en door velen blind geretweet liefst voorzien van eigen commentaar. Dat maakt de tijdlijn er niet duidelijker op.
Dit is voor mij ook de eerste keer dat ik ook op Periscope ga meekijken. Eerst kijk ik mee met een mijnheer die tegenover het theater woont. De mensen lopen gewoon nog op straat, de auto’s en scooters worden niet tegengehouden. De Periscoper verandert in een journalist en wisselt verbazingwekkend snel tussen Engels en Frans commentaar om te vertellen wat er aan de hand is. Hij reageert op de vragen in de chat en legt telkens opnieuw uit waar hij staat. Er klinken weer schoten
Ik haak af….denkend….dat brandje wordt wel geblust.
Ik schakel als digitaal ramptoerist direct daarna over naar een Amerikaanse mevrouw die tegen de familie roept dat ze in orde is en dat ze staat te schudden op haar benen. Op een andere plaats in Parijs…en een ander verslag. Op vimeo komt een filmpje voorbij van de knallen die in het stadion te horen waren… Meer en meer Tweets, van mensen in Parijs.
Het openstellen van huizen, de afschuw de angst, de oordelen en de duiders.
Tussendoor komen de “uitgelichte” Tweets, de retweetende eikelpoetsers en zenders, de geplande Tweets hoe leuk een bedrijf is, voorbij.
Twitter en Persicope raken oververhit. De eerste hashtags ontstaan en ook speculaties inclusief meldingen van veel meer ellende komen voorbij. De Facebook berichten waarin een van de gegijzelden roept om een inval door de politie omdat er gemoord wordt komen door naar de Twitter tijdlijn.
Ik zet de TV aan.
Wij hebben ontelbaar veel zenders maar er is nog niets aan de hand. Geen onderbrekingen, Nieuwsuur gaat door, Umberto laat even wat zien en vervolgt vervolgens ook zijn uitzending. Ik zet de TV weer terug naar de film die ik aan het bekijken was, gewoon op een van de RTL zenders.
Dan schakelt ineens CNN op, RTL op, NPO op, maar het nieuws dat zij hebben komt van Sociale Media.
Ik ga naar bed en ik weet niet wat ik voel…hoe ik me voel….en wat er gaande is.
Zaterdagmorgen, de krant heeft enkel de speculaties en onbevestigde berichten kunnen afdrukken. De persen moeten rollen en de kranten bezorgd.
Niet te bevatten
Als ik het in mijn eentje allemaal al niet kan bevatten, niet begrijp en er alleen heel droevig van wordt….dan lees ik mee met al die anderen die het ook niet bevatten, begrijpen en droevig van worden.
Ik ben stiller en vind er niks van, wat kan ik er van vinden? Ik ben emotioneel met zo’n prop in mijn maag en brok in mijn keel.
Buiging
Wat heb ik een bewondering voor al die onderwijsmensen die het ook niet kunnen bevatten, niet begrijpen er heel droevig van zijn….maar dat dan morgen wel uit moeten leggen aan leerlingen. Zij moeten het gesprek aangaan met studenten (van allerlei kleuren en stromingen). Zij mogen geen mening hebben maar moeten meningen van anderen wel de ruimte geven.
Velen van hen zagen afgelopen weekend ook de meningen van ouders van die studenten en leerlingen in reacties op blogposts en nieuws voorbij komen. Die ouders hebben soms een andere mening en uiten die op het schoolplein of op sociale media. Dat mag, maar is niet altijd eenvoudig voor leraren om ermee om te gaan. Zeg maar, er zonder problemen doorheen te manoeuvreren zonder op tenen te trappen.
Moeten de leraren rechtpraten wat ouders kromdenken?
Ik zuchtte zelf vanmorgen opgelucht: oef een lesluwe week vanwege de accreditatiesommissie…geen studenten, geen hoofdbrekens.
Een diepe buiging voor de onderwijsmensen die morgen die zware dag tegemoet gaan en in plaats van de sinterklaasperikelen een heel ander “kringgesprek”gaan voeren.
Na noot: misschien mooi om te beginnen met het gedicht van Karin Donkers: P(l)ease
(prachtig!!)
3 reacties
Wat heb je het prachtig verwoord.
Ik ga volgende week in gesprek met Almere, dat betekent PVV, moslims, Surinaams/Antiliaans en het gooi samen in een hok. Never a dull moment!
Ik weet alleen zeker dat mijn leerlingen dit gesprek met emotie en met respect zullen voeren. Nu de rest van Nederland nog.
Ik ben inderdaad een mentorles aan het voorbereiden.. zeker naar aanleiding van een ongenuanceerde whatsapp discussie. Daarnaast mij ook heel erg bewust dat moraliseren niet helpt en dat ik meningen van thuis even kan veranderen. Wel vind ik het mijn plicht om feiten en meningen van elkaar te scheiden en te nuanceren.. ik ben benieuwd…
Mooi Karin!
Een lastig dilemma, morgen op school. Waar komen kinderen zelf mee, wat hebben ze ervan gezien, gehoord, begrepen?
Hebben hun ouders al met ze gepraat en hoe ging dat dan?
Mijn eigen onwetendheid speelt ook een rol. Ja, ik heb het allemaal gezien, ook al zou ik dat van sommige delen beter niet…
Ik begrijp het niet, kan het niet uitleggen.
Maar één ding weet ik wel: de kinderen willen antwoorden op hun vragen, ze hebben behoefte aan een luist’rend oor maar vooral geborgenheid, veiligheid. Dat laatste kan ik hen bieden, in onze klas, waar iedereen erbij hoort en gezien wordt, dat eerste…
De zekerheid dat het hier niet zal kunnen gebeuren dat ze veilig zijn in ons land, ik kan hen dat niet bieden, hoezeer ik dat ook wil.
Ik breek mijn hoofd erover, het breekt mijn hart.
Morgen is een nieuwe dag, vol vragen want dat mag. En samen gaan we in de kring, iets langer dan normaal.
Want dit is een moeilijk, onbegrijpelijk en niet te bevatten eng verhaal…
Ik zou willen dat het een sprookje was, dan kon ik het goed laten aflopen, aan het einde overwint altijd het goede en vooral de liefde.
Maar hee, dit kan ik wel! Ineens weet ik wat ik ze absoluut vertel:
Dat er gewoon geen tranen meer zijn terwijl je hele lijf schreeuwt van verdriet. Het is zó erg dat we niet eens kunnen bevatten wat er allemaal gebeurt, laat staan het waarom…
Laten wij dan gewoon om elkaar blijven geven, van elkaar blijven houden en voor elkaar blijven zorgen. Dan blijft er altijd toch… een klein lichtje zichtbaar, aan het uiterste eind van deze donkere tunnel. COURAGE
Reacties zijn gesloten.