Dit is zo’n blogpost die die oeverloos gaat worden aangepast. Dat komt omdat het moeilijk is om dat wat er in mijn hoofd en hart zit, om te zetten in woorden.
Blogbreien heb ik dat ooit genoemd.
Neem het maar voor lief en lees af en toe eens terug.
Vanmiddag was ik bij het afscheid van Ruud Ketelaar.
#Ruudwas de man die even trending topic was bij zijn dood en even bij zijn afscheid. Daar doen we elkaar en zeker Ruud tekort mee, want…
….we waren met velen in het crematorium.
Wachtend met velen buiten in de zon, binnen in de warmte en online bij de gestreamde uitvaart.
Links en rechts zag ik mensen vragend rondkijken……herkennend naar elkaar knikken en soms herkenning zoekend.
Ik zag mensen die ik al eens in levende lijve gezien heb, maar evenveel mensen die ik enkel kende van hun profiel(foto).
Soms was er een hand op een schouder, een knuffel, een handdruk, een knikje.
We waren er met hetzelfde doel, afscheid nemen
We waren verdrietig in een van de vele gradaties van verdrietig zijn.
Tijdens de plechtigheid waren er verhalen van toen, van nu en allemaal vanuit een verschillend perspectief. Soms voelde ik wat ongemak omdat het verleden ook de revue passeerde.
Een prachtige uitspraak vond ik dat het leven van Ruud zich afspeelde tussen het streepje dat tussen zijn geboorte en sterfdatum staat: 14 april 1960 – 11 april 2016. Een klein streepje met vreselijk veel inhoud.
Vochtige ogen, een zucht, een glimlach, bevestigend knikken, een lach, echte tranen, ontroering, gedeelde zakdoeken. Bij allen oprecht verdriet in de vele gradaties van verdrietig zijn.
We vierden daarna aan een lange tafel dat we Ruud “gekend” hebben en wisselden mooie en minder mooie momenten uit.
Door de jaren heen zijn de mensen van het eerste uur #blogpraten, #bloggen en #twitteren, volwassen social media gebruikers geworden. De groei naar het volwassen zijn, zit volgens mij in het filteren van wat van waarde is en wat waardeloos is.
Ik ben nog steeds verbaasd over het verdrietige gevoel dat ik een vriend heb uitgezwaaid, samen met andere vrienden en vriendinnen.
We hebben geen gedeeld verleden, we hebben geen gedeelde toekomst.
#Ruudwas voor ons maar een heel klein stukje op het streepje dat tussen 1960 en 2016 staat, maar wel een klein VET streepje.
9 reacties
Ow wat mooi!!!
Niets veranderen
Maatschappelijke verantwoordelijkheid en uitlopende besprekingen, ik kon helaas niet op tijd in de Mauritshoeve zijn. Blij maar niet verrast dat er zoveel belangstelling was
Wat een mooie blog Karin.
‘Bij allen optecht verdriet in de vele gradaties van verdrietig zijn!’
Aanpassen niet nodig, dit is puur, recht uit het hart en spot-on (sorry, ik weet even geen Nederlandse omschrijving). Je verwoordt precies wat een vast vele anderen vandaag voelden en dachten. Dank je wel.
Lieve Karin
Wat mooi verwoord en geschreven en misschien heb je op deze manier je emoties een beetje een plaatsje kunnen geven Mvgr.
Prachtig!
Samen afscheid nemen en samen delen Door mensen die elkaar vaak nog nooit hebben gezien en elkaar toch kennen.
Het was mooi er bij te mogen zijn.
Mooi geschreven Karin! Precies hoe het was en voelde.
Precies zo … vanuit België wat ver, gelukkig kon ik er via de livestream ook een beetje bij zijn. De zakdoek was nooit ver weg bij al die herinneringen die werden opgehaald.
Samen delen is samen helen, in jouw blog lees ik dat heel mooi terug. Jij ook sterkte!
Reacties zijn gesloten.