Wilfred Rubens schreef vandaag een blogpost over tools je helpen om beter te schrijven.
Hij schrijft:
“Schrijven helpt bij het herstructureren van gedachten en is daarmee een waardevolle leeractiviteit. Mark Mieras concludeert op basis van literatuuronderzoek dat schrijven niet alleen belangrijk is als communicatiemiddel, maar ook als “hulpmiddel om vitaal te blijven“. Schrijven helpt bijvoorbeeld je hoofd vrij te maken van negatieve gedachten. We moeten m.i. mensen veel meer stimuleren om te lezen en te schrijven.”
[bron]
Tools om beter (foutlozer) te schrijven, gebruik ik niet. Ik mag fouten maken van mezelf en ik weet dat ik soms kromme zinnen schrijf en dat mijn interpunctie dramatisch slecht is. En wat is er nu leuker dan op Twitter en plein public commentaar te krijgen op schrijf- en stijlfouten? Het houdt anderen van de straat.
Het is mijn weblog en het zijn mijn uitglijders.
Toevalligerwijs hadden Karin Donkers (Zij blogt op Kardonsch) en ik het gisteren ook over bloggen, over de waarde die het voor ons heeft.
Aanleiding van ons gesprek was mijn twijfel en de vraag wat te doen met de weblog van mijn keukentafellief (didactict). De laatste echte post van zijn hand dateert van twee jaar geleden, maar het is zo’n rijke bron vol feiten en meningen en het geeft een beeld van zijn leven en vakmanschap.
Vanmiddag ben ik gaan experimenteren en heb met de (gratis) plugin Print My Blog en heb de hele weblog geëxporteerd naar een PDF document. Jammergenoeg is het lastig om na te bewerken, maar voor mij is het goed genoeg.
Natuurlijk zijn er voldoende tools om online te converteren van XML naar tekst of van PDF naar Word.
Tot zover de techniek….maar waarom zou je iets bewaren?
De waarde van bloggen?
Karin en ik hadden het vooral over wat wel en wat niet te publiceren op een weblog.
Ik blog al sinds november 2007 en er staan 1760 gepubliceerde blogposts.
Ik heb er bewust voor gekozen om de blogs die over mijn rouwverwerking gaan, op een andere website te zetten, daar staan er ook inmiddels 58 gepubliceerd.
Wat een rijk extern geheugen is dat op beide plaatsen
In het begin schreef ik hier op KarinBlogt over allerlei tools en onderwijs met ict. Door de jaren heen is dat veranderd. Ik scheef over andere werkzaamheden, ondernemerschap, ik gaf mijn mening, vond iets van mijn leven en de ontwikkelingen daarin. Ook mijn studie, eigen producten, verslagen van congressen en conferenties en soms zelfs live blogs zijn op KarinBlogt veelvuldig beschreven.
Ikzelf zie vooral de ontwikkeling in mijn taalgebruik, de opbouw van de blogposts en ik merk dat ik het heel makkelijk vind om een post te schrijven en te publiceren.
Maar…..
- Wanneer schrijf je nu (zoals Wilfred zei) om je hoofd vrij te maken van negatieve gedachten?
- Deel je dat dan ook?
- Wanneer schrijf je ‘van je af’.
- Wanneer is de inhoud niet publicabel?
- De vraag is dan ook, voor wie druk je op publiceren? Voor jezelf of voor anderen?
- Nog een vraag, waar Karin en ik het over hadden is, wat laat je van je diepste gevoelens en hersenspinsels nou wel zien en wat niet.
Door de jaren heen is de inhoud van mijn weblog zo veranderd, dat het mij de laatste tijd wel bezighoudt.
Ik merk dat het schrijven over wat mij persoonlijk raakt en bezighoudt, meer voldoening geeft dan het sec opsommen van tools, gevonden dingen of de verslaglegging van iets.
Ik publiceer echt bij lange na niet meer alles wat ik schrijf.
Naast bloggen vind ik schrijven op papier met een pen ook erg fijn. Ik schrijf veel in papieren dagboeken waar geen hond iets aan heeft (zelfs ik niet). De waarde voor mij? Ik geef daar voor mezelf woorden aan gevoelens, gedachten en emoties. Dat is goed, bevrijdend, hoofd leegmakend en geeft mij rust.
Ik ben het grondig met Wilfred eens dat we mensen zouden moeten stimuleren om meer te schrijven en te lezen. Je wordt er alleen maar beter van!
1 gedachte op “Weblog als extern geheugen…en meer”
Net ook nog even het bericht van Wilfred gelezen. Daar ga ik eveneens niets mee doen. Ik blog als hobby. Ben het met veel taalregels niet eens. Aanvankelijk schreef ik dan ook volgens m’n eigen regels. Denk aan meer koppeltekens om woorden duidelijker over te laten komen of aan vacantie aangezien het ook vacant is. Later is dat er een beetje uitgesleten, om lezers niet teveel op de kast te jagen en om van verbetergezeur af te komen. M’n taal is door de vele reacties dus een beetje gesensibiliseerd. Wel schrijf ik nog alle cijfers als cijfers. 100.000 vind ik veel prettiger lezen dan honderd-duizend. Snap de Teletekst-redactie op dat gebied dan ook niet. Maar bloggen is voor mij veel meer dan schrijven. Ik ben een soort beelddenker en vind plaatjes, foto’s en grafieken minstens zo belangrijk. Maak ze ook het lietste zelf en steek daar behoorlijk veel tijd in. En ook dat ontspant.
Ben om verschillende redenen onder een pseudoniem begonnen en zou wat dat betreft ook hele diepgaande persoonlijke dingen op kunnen tikken. Dat doe ik vrijwel nooit. Gewoon omdat ik zulke dingen bij anderen ook niet lees. Betrokkenheid vind ik wel belangrijk, maar erger moet het ook niet worden. En verder veel afwisseling, gewoon omdat niet elke lezer hetzelfde is en ik zelf ook van afwisseling hou.
Ik schrijf ook zeker voor mezelf als een soort dagboek, maar ook omdat ik wat overtuigingen heb die ik graag deel en als laatste omdat ik er wat lezers mee plezier. M’n oren naar de reacties laten hangen doe ik minimaal. Het blijft mijn (b)log.
Zelden schrijf ik iets dat niet op m’n blog komt. Soms kan het wel even duren omdat ik nog iets wil uitzoeken. Ben rond 2003 begonnen. Voor die tijd schreef ik alleen werkverslagen, notulen en incidenteel een handleiding. Deed dat altijd wel met een beetje humor en vond dat wel goed werken.
Reacties zijn gesloten.