We zijn er bijna…

Donderdag dacht ik, bij het verschijnen van de WOT, dat is wel een erg treffend woord. Daar moet ik over schrijven, bij aanhaken….maar ineens was het weekend voorbij

Voorbij: wat gebeurd is

Op de kop af 6 jaar geleden verkochten we ons huis in De Meern en verhuisden naar Drenthe. Hij zou gaan Drentenieren en we zouden hier samen oud worden.
Hoe de afgelopen jaren verlopen zijn kun je (als je tijd en zin hebt) hier wel ergens teruglezen.
De Drentse tijd is (bijna) voorbij en er is eigenlijk geen Drentenieren moment geweest. Nou ja, ons wifi netwerk heet Drentenieren.

Afgelopen vrijdag werd de grootste inpakslag samen met vrienden gemaakt. Het ging zo voorspoedig dat rond drie uur ‘s middags iedereen weer vertrokken was.
Het hele huis (behalve de huiskamer en keuken) is gevuld met dozen. Netjes opgestapeld en voorzien van labels en beschrijvingen. Mijn hele leven, dat van Paul en van mijn ouders, is de afgelopen maanden door mijn handen (en hoofd gegaan). Ik reis zo licht mogelijk, dus de kringloop en de stort zijn rijkelijk door mij bezocht. Op een paar kleine meubelstukken na en de helft minder bagage als toen ik hier kwam, vertrek ik naar Nieuwegein.

Het is voorbij.
De laatste dagen heb ik een afscheidsgevoel. Een borrel hier en laatste keer daar. Bij alles wat ik doe, denk ik, hier kom ik niet meer. De rondjes met Skip zijn langer en ik loop alle paadjes van de afgelopen jaren nog een keer. Het is een opluchtende weemoed, want zo fijn heb ik het hier niet gehad.

Het voelt vreemd, want ik laat hier de slechtste tijd van mijn leven achter. Drie jaar ziekte en zorgen voor, het verlies van mijn allerliefste keukentafellief en ook het overlijden van mijn moeder (en de mantelzorg rondjes eraan voorafgaand). Niks Drentenieren, tropenjaren waren het. Opgesloten en soms vreselijk eenzaam en alleen in de rouwe rouwperiode tijdens de Coronacrisis. Geen hond die effe aanliep, doodse zondagen. De komst van Skip en de aanschaf van de KarinVan (en ermee op stap gaan) waren de lichtpuntjes de afgelopen twee jaar.

Ik zie het in mijn gezicht, de rimpels zijn vermenigvuldigd en dieper, mijn lijf is moe echt heel moe en hier en daar zijn pijntjes.

Voorbij zijn ook een aantal vriendschappen.
Blijkbaar was ik niet leuk genoeg om contact mee te houden na de verhuizing en na de dood van Paul. Het zij zo, want er zijn fijne (nieuwe) vriendschappen voor in de plaats gekomen. Sommige verwaterde vriendschappen zijn verwarmd en opnieuw tot leven gewekt.

Het is (bijna) voorbij.
Mijn aandeel aan het nieuwe huis is vanmorgen overgemaakt naar de notaris. De apps van het nieuwe huis staan geïnstalleerd. Mijn Trello bord met to-do’s heeft heel veel groene vinkjes.

Natuurlijk heb ik natte ogendagen, want ik realiseer me ook, dat ik met dit voorbij, heel veel achterlaat. Vooral ‘slechte’ herinneringen en ervaringen.