Wat ik onder de Kerstboom wens…

Eerste Kerstdag, een kerstdiner met 7 mensen…… en ik denk…..wat wens ik nu voor mijn tafelgenoten?

Links van mij zit mijn prachtige dochter. Zelfstandig, een eigen huis, een goeie baan, ambitieus, leergierig, sportief en heel erg bewust van wat ze wil.
Ik wens haar een match met een leuke vent en zet er volgend jaar graag een stoel extra bij.

Aan de andere kant van de tafel mijn jongste zoon.
Hij heeft zijn passie “koken” gevonden en bewandelt heel bewust een nieuwe weg….nog even buffelen dit jaar en hij is Zelfstandig Werkend Kok.
Ik wens voor hem een werkplek waar hij wel een “getekend contract” in handen heeft en heel veel kan leren. Doe er dan ook even een leuke vriendin bij, zo een die niet zeurt als hij moet werken op feestdagen, avonden en weekenden. Oh en een betaalbare eigen stek is ook wel leuk.

Dan mijn oudste zoon, Hij is afgelopen jaar (noodgedwongen) als ZZP’er gestart, want aan een baan in event management/productie komen is onmogelijk. Met zijn CV is niks mis, maar de switch van Horeca naar Eventmanagement moet nog duidelijker zichtbaar worden. Ook zijn dak boven het hoofd is van belang. Vanwege de idiotie op de huizenmarkt in Amsterdam is het voor zijn verhuurder ook aantrekkelijk om het appartement wat hij heeft, te gelde te maken, voor een absurd hoge prijs. Dakloosheid lonkt dus eind 2016.
Ik wens dat hij een een kruiwagen vindt die hem aan een wat vastere uitdaging kan helpen…een event kruiwagen…wie?
Ik wens voor hem een bedrijf dat wel eens reageert op een sollicitatiebrief als hij solliciteert en hem een kans geeft om zich te bewijzen. Ik wens ook een nieuwe betaalbare stek voor hem.
Laat hier de relatie maar even achterwege…

Mijn moeder zit ook aan tafel….85 jaar is ze. Ze wordt wat dover, heeft hier en daar pijntjes en slikt daarom steeds meer medicijnen. Op Texel is alles goed geregeld, is er sociale controle, zijn er veel activiteiten in het dorp en de hulp blijft komen. Oh wee,  als ze echt gaat kwakkelen, dan is voor mij als enige dochter Texel heel ver weg.
Ik wens haar gewoon gezondheid een rustige zorgeloze en verzorgde oude dag.
(Dat wens ik haar vriendin …ook een tafelgenote ook toe).

Mijn keukenafellief, daar zeg ik het wel tegen, ik vind er straks wel iets van.

Zijn dit gekke wensen en is dat alleen bij ons aan tafel?
Nee, ik denk dat de huidige maatschappij niet heel lief is voor de mensen bij mij aan tafel (dus ook aan jouw tafel).

De jongeren aan de tafel
Zij zoeken nog een plek in die maatschappij. De manier waarop werkgevers omgaan met de vaste en flexibele aanstellingen volgens de nieuwe regels maakt het lastig om vertrouwen in hun toekomst te hebben. Omdat die financiële zekerheid er niet is,  is het ook heel moeilijk om vooruit te durven denken en kijken. Huis en haard komt pas als die financiële zekerheid er is. Kopen is dus geen optie, dat vinden de banken geen fijn idee.
Wanneer er toch een kans op een plek aan de huurkant (kamer/huis) is, gaan veel meer anderen voor.

Bij mijn dochter is de manier waarop zorgverzekeraars contracten afsluiten en fysiotherapeuten in de houdgreep nemen met vergoedingen, die alleen maar lager worden vanwege behandelplafonds een doorn in het oog. Harder werken voor hetzelfde geld.

Natuurlijk hebben wij onze prinsen en prinsesjes veel te veel verwend, zodat zij met een sinaasappelkist geen genoegen nemen.
Relatietechnisch worden er heel hoge eisen gesteld aan elkaar. Het moeten mooie mensen zijn, ze moeten goed kunnen praten, tijd hebben voor elkaar, elkaar verwennen maar niet beklemmen.
Ze maken het zichzelf dus ook niet erg makkelijk.

De ouderen

De overheid heeft de vooruitzichten, vooral voor wat betreft mijn moeder niet heel rooskleurig gemaakt. Zij kan straks alleen maar hopen dat er voor haar gezorgd wordt, want mantelzorg Utrecht-Texel is niet mogelijk. Ze moet waarschijnlijk eerst haar eigen huis opeten want dat is nog eigen vermogen. Enkel de AOW is geen vetpot en ze profiteert amper mee van de 5 miljard belastingvoordeel. Ouderen zijn voor de politiek een makkelijke prooi, want ze kunnen niet staken en dus ook geen maatschappelijke onrust veroorzaken.

Voor wat betreft goed werkgeverschap en leeftijdsbewust personeelsbeleid moet je in onderwijs niet zijn. De makkelijkste manier om van de 60+ docenten af te komen is ze met de zoveelste sigaar uit eigen doos het bos in sturen en dan het liefst door ze eerst nog even af te branden, letterlijk en figuurlijk. Gebruik maken van de kennis en ervaring is nog steeds geen vaste standaard in onderwijs, maar hoe komen we er zo goedkoop mogelijk vanaf wel. 

Gelukkig is Kerstmis weer voorbij en gaan we over op de orde van de dag…..heb jij nog wensenlijstjes?