WACHTSVACUUM

Nu de verhuisdatum dichterbij komt en ik echt in actie kan en mag komen, krijg ik de kriebels.

Gisteravond realiseerde ik me, dat de aankomende verhuizing iets met rouw te maken heeft.
De voorbereiding op een afscheid van iets waar we ooit samen voor kozen en waar ik nu alleen vertrek. Een soort mislukkingsgevoel of toch gewoon opspelende rouw.

Bij het opruimen en weggooien gaan er steeds weer herinneringen door mijn vingers. Ook neem ik afscheid van heel veel dingen die van mijn keukentafellief waren. Gaat dit mee? Of gaat het weg?

Wat voorbeelden
Er staat hier een loeizware antieke stoel, die ik vanaf het begin van onze verkering spuuglelijk vond.
Maar de afgelopen 20 jaar stond de stoel er wel, in de huiskamer. Nu hangt zijn hoed er nog steeds aan. Niemand wil de stoel hebben.
Zijn teddybeer, de kinderstoel, de lamp die hij mooi vond en waarvan ik het wel best vond.
In de grote opruimerij is er ook echt afscheid genomen van al zijn kleding….er staan nog een paar laarzen en een hoedendoos met 3 hoeden erin. Ik kan ze niet weggegooid krijgen.
Niet alleen zijn spullen, maar ook de meegenomen spullen van mijn moeder zijn uitgedund en uitgezocht.
Mijn eigen ‘dingen’ zijn het minst moeilijk om afscheid van te nemen.
Er mag geen enkele verhuisdoos mee waar op staat: nog uitzoeken!

Natuurlijk neem ik ook steeds meer afscheid van het huis, de tuin en de omgeving. De laatste vergaderingen, een afscheidsetentje en de overdracht van bestuurstaken. Het is natuurlijk allemaal mooi en prima, vooral vanwege het vooruitzicht om weer terug te gaan naar mijn eigen roots.

Maar toch..
Ruim 5 jaar geleden organiseerde ik een inpakfeestje omdat ik het niet alleen redde en mijn keukentafellief de eerste kanker voor zijn kiezen had. De blogposts daarover heb ik net teruggelezen.
Dan speelt er echt van alles door mijn hoofd en ga ik probleemdenken in plaats van oplossingsdenken.

Eigenlijk zit ik in een wachtsvacuüm (dank Joel de Bruijn voor de definitie ervan: )
Zo opgeladen en mentaal klaar door de voorbereidingen, dat de tijd uitzitten tot het daadwerkelijk gebeurt , eigenlijk niet productief aangewend kan worden.

Dus hup…..nu een mail opstellen met een handjes- voetjes hulpvraag en gaan met die banaan.