VR in onderwijs is ineens een hype. Dit komt vooral omdat de Cardboards en afgeleiden daarvan voor een habbekrats te koop zijn en de apps en technologische aanverwanten dagelijks nieuwe producten laten zien. Natuurlijk ook omdat de nieuwsgierige docenten, bijvoorbeeld hier en hier die er lekker mee aan het experimenteren zijn en de ervaringen delen.
Ik kijk graag aan de zijlijn mee en probeer soms iets uit. Gewoon een paar apps en een kartonnen (Surf)bril hebben me al wat tijd gekost, maar ik ben niet zo van de techniek en vooral niet van het dingen kopen.
Liever kijk ik naar wat onderwijs en met name het beroepsonderwijs met Virtual Reality zou kunnen doen vooral nu de spullen op de markt geen grote investeringen meer vergen.
Ik heb het hier niet over Augmented Reality (met bijvoorbeeld Hologrammen) maar VR alsof je IN de 3D wereld/omgeving staat en je daar in beweegt.
Natuurlijk is het eerste wat er in je opkomt dat je met VR simulaties in de beroepspraktijk kunt inzetten. Ik denk echter dat bij een simulatie er ook interactie moet zijn, er moet iets gedaan worden voor je verder kunt of je moet een handeling kunnen verrichten. Denk aan leren autorijden, het besturen van een schip, laden en lossen van een vrachtauto of containerschip, autotechniek en oefenen van medische handelingen. Dat is volgens mij de volgende stap en geen eenvoudige en goedkope ontwikkeling (of kan dat al wel??)
Er zijn wel mogelijkheden om over na te denken, die echt niet veel hoeven te kosten.
Leraren in opleiding.
Vaak zit de stagebegeleider vanuit de school of de praktijk achter in de klas bij een les en maakt aantekeningen. Soms gaan we al zover dat de school op afstand coacht en er een camera in de klas staat waarmee de les gefilmd wordt. Zo kan er achteraf nabesproken worden wat er goed ging en wat er beter kan.
Met een 360 graden camera kun je een les ook opnemen. Vanuit het perspectief van de leerling en/of van de leraar.
Het voordeel daarvan is dat er geen “vreemde ogen” in de klas zitten die zowel de LIO als de Leerlingen afleidt.
Bij nabespreken geeft de begeleider aan waar de aandachtspunten zitten, je kunt namelijk alles zien (ook wat er achter de rug van de LIO om gebeurt). Op die manier kun je terug stappen in de les die je gegeven hebt en alles terugkijken, horen en misschien een beetje ervaren.
Trainen en observeren in de praktijk.
Laat ik als voorbeeld maar even een examen in de keuken van een koksopleiding nemen (dichtst bij huis en vast weer keukentafel gesprek waard met keukentafellief).
Niets is zo moeilijk als objectief waarnemen in een praktijksituatie. Er gebeuren veel dingen tegelijk, er is herrie, afleiding, praten en meerdere kandidaten die tegelijkertijd beoordeeld worden.
Assessoren (beoordelaars) hebben dus vaak heel veel tegelijkertijd aan hun hoofd. Daarnaast is het moeilijk om alle te beoordelen handelingen op de vinklijst af te vinken (laat ik het maar even zo noemen).
Om hen te trainen kunnen we een echt praktijkexamen opnemen en de assessoren op die manier wijzen op zaken waar ze op moeten letten.
Logischerwijs kun je je dan ook voorstellen dat je als leerling leert als je virtueel naast een topkok staat die een gerecht bereidt (waarbij de kok ook nog eens heen en weer loopt in de keuken).
Beroepshandelingen in de “echte” praktijk opnemen en vervolgens na laten doen op school.
Ik heb het niet eens over hoeveel leuker het zou zijn, want dat spreekt wat mij betreft voor zich.
Gebeuren deze dingen al op deze manier in het beroepsonderwijs? Delen is het nieuwe hebben denk ik dan.
Ik ga nu weer even verder met platte teksten, maar een 3D Vodcast, zou dat wat zijn? Een dag in het leven van? Dan zou je me nu voor dit beeldscherm zien zitten terwijl ik absoluut niet toonbaar ben voor de buitenwereld….wacht daar dus nog maar even mee