Herken je dat?
Dat je soms probeert diep adem te halen en dat het niet lukt?
Dat het even blijft steken halverwege je longen?
Ik had me zo vast voorgenomen om niet in de ‘zorgen voor rol’ terecht te komen.
Ik wilde in deze fase zo graag de schouder zijn, de vrouw van. Dat is helaas mislukt, ik zorg, neem taken over, regel en rij.
Is het:
- Houden van?
- Een manier zoeken om er te zijn en om Paul zo te ontlasten?
- Een poging is om het huidige leven voor ons samen wat aangenamer te maken?
- Angst?
- Overgeven en overleven?
Weet je wat ik het allerergste vind?
In het hele medische circus om Paul heen is er weinig aandacht voor de partner.
Er wordt daar zelden aan mij gevraagd hoe het met mij is.
Vier keer per dag komen de fantastische mensen van de wijkverpleging voor Paul langs. Voor mij vreemde gezichten en een hallo en dag als ik de deur open doe.
Bij de bezoeken aan de verschillende specialistische routines: een slap handje en vervolgens de klinische redenatie
Altijd is Paul de gesprekspartner en patiënt.
De partner is in de medische wereld een wormvormig aanhangsel.
(gelukkig corrigeerde Paul me door aan te geven dat er heel veel ‘gewone’ mensen aan mij vragen hoe het met mij is en dat ik daar ook heel veel steun aan heb).
Soms denk ik: deel een tumor restje met me…dan is het minder zwaar en dragen we het samen. Maar zo werkt het niet.
De vorige keer heb ik daar achteraf zo vreselijk veel last van gehad.
Niet alleen ikzelf…maar vooral WIJ als koppel.
Het uitleggen van mijn gevoelens en ervaringen voelde zo oneerlijk.
Ik was en ben niet ziek en het klinkt zo egoïstisch als ik mopper en sip.
De impact die kanker op een relatie heeft is onbeschrijfelijk.
Daarom deze post, want we delen hier alles, dan mag dit ook!
Ik ben even weg.
Er is namelijk nog een Karin, een ondernemer, een vrouw van, een netwerker, een dochter van, een moeder van, een vriendin van, een collega van.
Ik ga even weg, tien dagen op roadtrip met mijn dochter.
Met een knoop in mijn maag en een steen op mijn hart