Mooi he, de verslagen die Paul schrijft?
Eigenlijk zit mijn werk er op of toch niet?
Ik zou je op de hoogte houden van planning en organisatie
Ik zou ook de mijn “de partner van de patiënt” ervaringen delen.
Ik zit erbij en kijk ernaar, maar soms grijp ik in.
Dinsdag begon het neusbloeden op de zondvloed te lijken en kreeg ik een appje van Paul dat hij bij de huisarts zat om ernaar te laten kijken.
De huisarts belde de KNO poli en beiden besloten ze om een poging te wagen met dichtknijpen van de neus, om het bloeden te stoppen.
Mijn eerste ingeving bij thuiskomst was, waarom heb je niet met het UMCG gebeld…daar ben je onder behandeling?
Dat hebben we alsnog gedaan, met als gevolg dat de boodschappen voor mijn teamdag even ondergeschikt werden en we in de auto stapten naar de Eerste Hulp Post in Groningen.
Wachttijd nul
Tegen mijn verwachting in, werd er op ons gewacht…en zaten we binnen 5 minuten in de behandelkamer. Bloeddruk, bloed en hartslag gemeten en de KNO arts in opleiding schoot naar binnen.
Hij tastte op grond van het dossier eerst even goed af, hoe wij erin zitten.
Bestrijd de tumor met humor staat nog niet op een t-shirt maar het is inmiddels wel een lijfspreuk.
Door die wetenschap werd het bezoek aan de eerste hulp gewoon een losse en minder ellendige sessie. Ja er vloeit bloed, ja de tumor is opstandig, nee er is niks aan te doen.
Maar de kwinkslagen over de Windows 7 computer die updates moest draaien (wil jij nog even op CTRL+ALT+Delete klikken), ik doe dit werk ernaast, let even op hoe ik dit doe…dat kunt u ook….en nog veel meer grappen en grollen, maakte de schrik en mijn angst allemaal wat lichter.
Ook zijn aandacht voor mijn vragen en opmerkingen was verfrissend!
Ik stelde vragen, wat doet een bloedend tumor ten aanzien van het in de bloedbaan terecht komen? Welke manieren zijn er nog meer om een neusbloeding te stoppen.
Is het niet eng om tot 10 juli (de geplande operatiedatum) te wachten?
Een jonge arts heeft andere communicatieve vaardigheden. Gewoon op zijn boerenfluitjes, dingen laten zien, een beetje mopperen en veel, vooral veel praten….uitleggen, toegeven dat hij het niet weet.
Wat een verschil is dat met ‘de oude garde’.
Dank opleiding en opleiders dat daar aandacht voor is!
En verder
Naar huis met een prop in de neus die het bloeden niet tegenhoudt, een snorretje en een stapel doekjes tegen het bloeden. Donderdagmorgen moest Paul terug, want het bloedt nog steeds.
Gevolg
De planning van de operatie is vervroegd….in plaats van 10 juli is de geplande operatiedatum naar voren gehaald.
Op 3 juli gaat Paul onder het mes….en zit ik in de stress.
Dingen die gepland zijn, geregeld moeten worden of afgezegd moeten worden, schieten alle kanten op.
Vanmorgen komt er bijvoorbeeld komt iemand uit mijn netwerk foto´s van hem maken
Nu heeft hij nog twee ogen. Een futiliteit zul je denken, maar ik was zo blij met de tip ….want vanaf woensdag is dat allemaal anders.
En hoe is het met mij?
Eerlijk gezegd, weet ik het niet goed.
Ik zit in overlevingsstand en emoties staan even uit.
Maar eigenlijk ben ik ben bang voor…
- wat er komen gaat.
- de gevolgen (fysiek en psychisch).
- de ziekenhuisgang, het wachten op het telefoontje na de operatie, de “het bezoek zijn”.
- de dingen die we nou net nog niet geregeld hebben.
- het alleen zijn.
Voor nu
Op naar een heel warm weekend, waarin we nog wat noten gaan kraken en ook hopelijk de luchtigheid en positiviteit weten vast te houden en daardoor kunnen genieten van het NU en het STRAKS even laten voor wat het is.