Thuis met nieuwe herinneringen

Het plan was om een rondje Wereldoorlogen historie te doen, beide oorlogen, want daar ontkom je in België en Frankrijk sowieso niet aan.
Afspraak was: geen (of zo min mogelijk) snelwegen en tolwegen.
Roadtrippen en zien waar we uitkomen. Maar we hadden wel een paar to do’s

Ieper
De eerste nacht hadden we een prima plek op de stadscamping van Ieper op loopafstand van de Menenpoort waar elke avond om 20.00 uur the last post plaatsvindt. Ik had het al twee keer meegemaakt, maar het blijft indrukwekkend.
Vooral het eerbetoon en een of twee kransleggingen van oud strijders of hun familie, vind ik stilmakend mooi.
Ik was van plan om een souvenir mee te nemen, want klaprozen zijn mijn lievelingsbloemen, maar eigenlijk is dat er niet van gekomen. Nergens hebben we souvenirs gescoord.

Vanuit Ieper zijn we richting Normandië gereden. Omdat we echt rustig aan wilden doen, hebben we een tussenstop in Abbeville gemaakt. Prachtige camping voor een nacht. Ik hou zelf wel van een camping die wat meer in de bewoonde wereld zit (lees: in de buurt van een gezellig terras en een levend dorpshart).
Maar goed….dit was voor een nacht uitstekende plek.

Op weg naar Normandië besloten we via de peage over de Pont de Normandie te gaan. Simon heeft hoogtevrees, dus dit was wel een moedig besluit. Wat een brug zeg!

Ik wilde zelf de Opaalkust zien en ook dat is gelukt, weer een vinkje gezet dus.

De camping in Normandië had ik voor de zekerheid voor 3 nachten gereserveerd.
De Camping Omaha Beach ligt vlakbij een van de invasiestranden (Omaha beach) en de Amerikaanse begraafplaats/memorial

De camping zelf was wel aardig, maar geen ‘camping’ camping. Huisjes afgewisseld met een kampeerplek. De mensen die IN de huisjes zitten, zijn geen kampeerders en ergeren zich redelijk snel aan geluiden van buiten. De eerste avond stak de buurvrouw, bij het dichttrekken van de camperdeur, haar hoofd uit het raam of het wat zachter kon. Tsja….de deur moet echt dicht.
Een goedemorgen of bonjour kon er ook bij de meeste mensen niet vanaf, jammer wel.

Al rijdend door dit deel van Frankrijk kom je overal herdenkingsplaatsen tegen.
Simon wilde weten of de begraafplaatsen evenveel indruk op hem maakten als toen hij een jaar of zes was. Natuurlijk! Al pratend met elkaar duurt het ook niet lang voor je parallellen trekt met het huidige politieke wereldbeeld.
Lopend over de begraafplaats hardop namen voorlezend en vooral de leeftijden…18 jaar, 19 jaar…kinderen nog die op een ander werelddeel voor onze vrijheid vochten.
Eigenlijk zou je elke 5 jaar zo’n trip moeten maken, om het gevoel vast te houden.

Het plan was, om na deze stop, verder af te zakken naar Mont Saint Michel en omgeving. Maar de weersvoorspellingen werden er niet beter op en vooral de wapperwind en een buiige avond maakte dat we de plannen omgooiden. Dwars door Frankrijk naar beter weer en toch ook herdenkingsplaatsen. Het werd Verdun.
In een dag reden we (dit keer wel over de Péage en snelwegen) van Normandië naar Verdun. Op de bonnefooi dit keer, want als er geen plek zou zijn, waren er genoeg andere campings in de omgeving. We vonden les Breuils een prima plek, met een meertje (bijna leeg vanwege de droogte) een zwembad, een bar en lekker veel ruimte.

De avond voor vertrek naar Verdun keken we de film They Shall Not Grow Old. Oorspronkelijke beelden van de 1e wereldoorlog die later ingekleurd zijn.
Door de filmbeelden was het fietsen in en rond Verdun eigenlijk nog mooier. Het ossuarium van Douamont, net buiten Verdun, was meer dan indrukwekkend. Daarna wandelen door Fleury-devant-Douamont waar je wandelt tussen de resten van een vernietigd dorp in de vuurlinie. Ook de sporen van de loopgraven hebben we bezocht en bewandeld.
Om stil van te worden en een tijdje te blijven.

Tijd om verder te trekken naar Duitsland.
In mijn hoofd zat het plan om op de sterfdag van Paul (4 september) in Dahn te zijn. Onze laatste vakantie samen en de laatste camping waar we met onze bus gestaan hebben. Toen we aankwamen viel de sfeer en uitstraling van de camping me eigenlijk tegen. Een beetje rommelig en slecht onderhouden. Aanmelden kon alleen na 3 uur en mijn verheuging op een Wiener Schnitzel werd de grond in geboord, want het restaurant was dicht. Toen eindelijk het hokje openging werd er nogal onvriendelijk en ongastvrij gemeld dat het veld waar je met honden mocht staan, vol was.
Heel even overwoog ik om mijn verhaal te doen, maar de man was zo onvriendelijk dat we besloten verder te zoeken. In Dahn vonden Bűttelwoog een heerlijke camping in het bos (lekker koel) met een prima eigen restaurant en op loopafstand een steakhouse.
Het enige dat ontbrak was dat heerlijke eigen zwemmeer voor de deur.
Nog een nadeel, eigen schuld dikke bult, we hadden een prima plek, maar we stonden op stevige loopafstand van het toiletgebouw. Ook waren er ‘slechts’ twee douches voor de dames. Veel en veel te weinig.

Na een dag pauze en nietsdoen, hebben we een rondje gefietst in de omgeving. Vanzelfsprekend had de Konditorei waar ik een lekker taartje wilde eten Ruhetag, jammer wel.
Simon is geen wandelaar, maar ik heb mezelf voorgenomen dat ik nog wel eens terug wil.
Verschrikkelijk veel mooie wandelroutes en fietspaden.

De laatste avond in Dahn werd ons onweer beloofd, toch heb ik de luifel eerder ingepakt, want nat inpakken en slepen was de vorige camping geen succes.
We hadden inmiddels een uitstekende taakverdeling, want met twee mensen en een tentje is het net even anders indelen. Binnen een kwartier staat het kampement en het afbreken deden we telkens in etappes….beetje bij beetje.

Omdat het vanaf woensdag echt slecht weer zou worden, besloten we de vakantie met een dag in te korten en in plaats van vrijdag op donderdag thuis te komen. Als dat eenmaal in je hoofd zit, voelt het al een beetje afsluiten van de vakantie. Omdat ik altijd in de middag wil thuiskomen besloten we om nog een dag zonder snelwegen en tolwegen te rijden en rond twee uur een camping te zoeken.

Richtingsgevoelloos als ik ben, kwam ik er pas achter dat we op weg waren naar de Moezel toen we de boodschappen deden voor de laatste avond.
Afgelopen zomer was het nachtje Moezel me niet erg bevallen….zo alleen voor de bus was het niet echt gezellig. Heel bewust heb ik dus de suggestie die Google gaf voor Happy Hollidays genegeerd. We zijn naar Campingplatz Wolf in Traben Trarbach gereden, Handig digitaal inchecken (ik keek wel even af bij ervaren bezoekers, want de code van de poort zit in je mail na betaling). Een plekje zoeken en in de zon zitten, meer hadden we niet nodig.
Jammergenoeg hadden we ook daar ‘s nachts een forse bui en dus werd de tent weer nat in de achterbak gegooid.

Thuis!
Na een heel voorspoedige terugreis zette ik om twee uur ‘s middags Simon thuis af en was ik net even over vier uur thuis.
Het thuiskomen was nu lastiger dan de vorige keer. Het was alsof mijn huis me er niet in wilde laten (lees het slot mopperde) en de stilte en leegte ramde er best hard in.
Vandaag heb ik de KarinVan leeggehaald, schoongemaakt en ligt de was klaar om gewassen te worden.
We hebben mooie nieuwe herinneringen gemaakt en hadden een uitstekende, heel gezellige vakantie.

Vandaag speelt echter ook de zin van Vasalis door mijn hoofd:

Maar een, het afstand doen en scheiden. 
En niet het snijden doet zo'n pijn, maar het afgesneden zijn.

Vandaag is het twee jaar geleden dat we definitief afscheid namen van mijn keukentafellief en die pijn is net even zwaarder vandaag dan het nagenieten.
Dat komt morgen wel weer.