TGIF, uit de wind

Haaibaai, kattenkop, spinnenkop….dat werd al tegen me geroepen vanaf het moment dat ik kon praten.
De afgelopen weken heb ik me ook zo gevoeld en eigenlijk vind ik het helemaal niet leuk.

Naar aanleiding van Tweets en (bij mij vaak) bijbehorende blogposts waarmee ik soms aan een boom schud, mopper, me opwind, probeer wat in beweging te krijgen….voel ik me vaak achteraf niet lekker.
Soms levert het iets op, maar meestal is het gewoon gezegd en daar blijft het dan bij. Zonde van mijn energie zeg maar.

Dat eelt op mijn ziel wil maar niet groeien.

Trek het je niet persoonlijk aan of dan had je je grote mond maar moeten houden zijn dus ook de reacties als ik erover zit te miepen.

Waar ik nog droeviger van kan worden is de achterklap…dat wat je niet geacht wordt te zien of horen. Daar kan ik nog minder goed mee omgaan.
Ik vraag me dan af,  wanneer  ik op een regenachtige dip dag zit te sippen, wat heb ik die persoon aangedaan dat hij of zij zo verschrikkelijk over- of tegen mij tekeer gaat.

Ineens moest ik gisteren denken aan een van de liefste mensen in mijn netwerk.
Ik stuurde een mailtje met als onderwerp: ikmisje.

Ik ben blij met het antwoord dat ik kreeg in de mail en ik denk dat ik ook maar eens een tijdje ga schilderen, foto’s maken, gedichten schrijven, recepten verzamelen of achter de geraniums ga zitten.
Uit de wind is ook wel eens lekker, vooral wanneer je je gedraagt als de vrouwelijke variant van Don Quichot.