Op nu.nl stond gisteren dat 30-plussers gevoeliger zijn voor een social media burnout dan jongeren. Nou denk ik niet dat ik daar zelf last van krijg. Ik kan in het weekend gewoon nog ongegeneerd op de bank gaan liggen met een boek en zonder PC. Ik neem bijvoorbeeld ook de telefoon niet mee naar de slaapkamer om ‘s morgens vroeg gelijk even alles te checken.
Waar ik echter zelf wel last van ga krijgen is dat het onderscheid werk en vrije dagen begint te vervagen. Die mooie HTC Desire en mijn eigen strikte wens om maar met 1 telefoon uitgerust te zijn (dus prive en werk is zelfde nummer) breekt me tijdens vrije dagen soms op. Nou weet ik wel dat je dan gewoon niet op het envelopje moet klikken als je met je zoon aan de koffie zit in een Grand cafe, maar toch.
Mensen die mailen hebben soms de gewoonte er een uitroepteken in te zetten (dringend!!!) en ik kan het dan niet laten toch even te kijken hoe erg dringend het is. Als ik dan toch reageer in de trend van, je mail gezien en ga ermee aan de slag, volgt er heel vaak een afwezigheidsmelding…ik werk niet op maandagen en vrijdagen…mail dan ook niet.
Vaak zit ik ook (bewuste keuze) op zondag mijn week voor te bereiden, afspraken te plannen en een to do lijst te maken, niks mis mee, werkt namelijk de week daarna wel zo rustig. Echter mail ik zelf niet meer zakelijk in het weekend naar contacten.
Soms, heel soms heb ik daar last van…gewoon omdat je dan eigenlijk de mail toch wilt afhandelen en actie wilt ondernemen..anders blijft het een beetje hangen in je achterhoofd.
Vrij is vrij…dat is het voordeel van loonslaaf zijn en ik moet mezelf dus opvoeden wel te scannen maar niet te reageren. Ik gebruik per definitie de afwezigheidsmelding niet…ik ben er wel…maar doe even niks, ook niet als er een uitroepteken staat.
De brand van een ander is vaak eerder een gloeiend kooltje, zolang ik dat maar in mijn achterhoofd houd.
Als er echt brand is dan hebben we altijd Yammer nog.