Ik ben gevoelsmatig al eeuwen uit het basisonderwijs weg en heb het luizen-, lees- en oversteekmoederschap allang achter me gelaten, dus ben ik geen expert maar een archeologisch ervaringsdeskundige. Via een DM in Twitter kreeg ik een link naar een artikel J/M voor ouders, alles over opvoeden. (geen link, Google zelf maar)
Op sommige basisscholen wordt tegenwoordig het leesniveau getoetst via het zon, maan- raketstelsel. (Ik dacht gelijk aan Govert Schilling, wat een invloed heeft die man :-))
Maankinderen moeten nog leren lezen in groep 3 en de Zonnetjes kunnen dat al. Het is dus bedoeld om gedifferentieerd te lezen op het niveau van de kinderen.
Oh ja, er zijn daarnaast ook nog raketjes en sterretjes.
Het verhaal gaat over het feit dan een jongetje van 6 jaar zich bewust is van het feit dat hij en maan-kind is en niet naast een zon-kindje kan/wil/mag zitten.
In een ander (gelinkt verhaal) een maankind dat nachtmerries heeft en huilt omdat hij ook een zonkindje wil zijn. Ach lieffie, maar je bent toch het maantje in huis?
Waarom is er gekozen voor zulke uitgesproken tegenstellingen, iedereen heeft toch alleen een positieve associatie met de zon?
Ik kan me niet goed meer herinneren hoe het bij mijn kinderen ging maar volgens mij zaten die bij lezen in genummerde groepjes.
Dat getoets, die hokjespropperij, die prestatiedrang… kinderen van 6 moeten toch niet lastig gevallen worden met de niet creatieve ideeën van een methodemaker (lees uitgever).
Of scheur ik weer eens tekort door de bocht? Tsja, mijn sterrenbeeld is een weegschaal…al jaren mee gepest.