Vandaag begonnen ze, de herfstvakanties.
Vanwege de ooit bedachte vakantiespreiding ligt dus komende weken, in onderwijsland, de boel plat.
Vooropgesteld, leraren werken zich het vuur uit hun sloffen en ze verdienen die vakantie!
Maar.
Als zelfstandig onderwijsondersteuner wil ik daar toch even wat over zeggen.
Hoe kom ik nou ooit aan die vette BMW, die met opspattend grind, van de parkeerplaats afscheurt?
Niet alleen de week dat de scholen dicht zijn, is een economisch nulmoment voor onderwijsondersteuners, ook de week ervoor en de week erna.
“We trekken het over de vakantie heen”, is een standaard zin in onderwijs.
Oh wee, als we niet bij de winkel terecht kunnen als we iets nodig hebben.
Oh wee, als het webcare team niet reageert bij een vraag op zondagmiddag.
Oh wee, als vandaag besteld niet morgen bezorgd is.
Maar in onderwijs….
Woensdag was ik bij het lerarencongres, ik zal de foto van het lege parkeerterrein maar niet laten zien.
Wie van de aanwezigen durft toe te geven dat hij/zij rond drie uur aan zijn/haar stutten trok?
De mond en de pen vol van innovatie, het moet anders.
We moeten onderwijs uit de oude industriële revolutionair ingerichte setting halen.
Maar we trekken het over de vakantie heen.
1659 uur gedeeld door 40.
Een onderwijsjaar is dus 12 weken korter dan een kalenderjaar, dat is een kwartaal!
Tel daar dan de “we trekken het over de vakantie heen” weken bij op en vraag je dan eens af: Wat zou het opleveren als we daar eens anders naar gingen kijken?
Als we echt willen dat het onderwijs past bij de huidige samenleving, dan moet de liefde van twee kanten komen.
Of is “we trekken het over de vakantie heen” één van de 21st century skills?