Vanmiddag werd #mijnmoment live gezet, gewoon door een druk op de knop.
Wat een onvoorstelbare klus door @punkmedia, hulde!!
Daar ging voor mij wel wat aan vooraf.
Op het moment dat de uitnodiging per mail binnenkwam, dacht ik…wauw, ik mag meedoen.
Ik had er wel een beetje brutaal om gezeurd trouwens.
Tegenstrijdig?
Ja, ik hoorde onlangs ergens, als je voor jezelf bepaald hebt waar je over twee jaar wilt zijn, moet je dat ook hardop zeggen…dit was dus mijn kans.
Vervolgens dacht ik oh jee…die foto…1200 pixels….dat is wel heel veel Karin.
Bij het inlezen van vorige jaargangen, schrok ik …kan ik wel een zinvolle bijdrage leveren?
Ik heb geen enge ziekte, niemand begraven, ben niet verlaten…dus de verhalen maakten me nog onzekerder.
Voor mij stond mijn eigen moment wel vast, het verhaal eromheen was ook redelijk snel geschreven…maar toch.
Mijnmoment is (in mijn ogen) groot, trending en de Bloggers vertegenwoordigen een bolwerk van ons kent ons.
Natuurlijk is dat laatste niet waar, want ik zie allemaal (warme) bekenden voorbij komen, dus het is een afspiegeling van de (online) samenleving.
De onzekerheid sloeg de afgelopen 2 dagen dus steeds meer toe.
Wat een prachtige verhalen, dieptepunten, hoogtepunten, zelfkennis, openheid en mens zijn.
En ik maar denken…taalkundig is mijn schrijven niet van een hoogstaand niveau…wat heb jij nou te vertellen? (jaja het is Panta Rhei in plaats van Phanta Rei)
Mijn keukentafellief mopperde gisteren dat #mijnmoment net zo irritant was op Twitter als #SR13.
Toen ik vanmiddag de Tweet voorbij zag komen….Karin Winters…mijnmoment…stond mijn hart dus even stil…van spanning, onzekerheid, podiumvrees.
We zijn nu een paar uur verder en ik kan nu hier wel even toegeven: Pfff…zucht.
Lezers, reaguurders en reageerders, maken schrijven…hoe taalkundig brak ook… de moeite waard.
Dank voor het lezen en de lieve reacties.
Weer een hobbel genomen.
Want, ik blijf iemand met een grote bek maar met oh zo’n klein onzeker hartje
Morgen weer gewoon zaterdag.