De afgelopen periode heb ik een paar voorbeelden gezien van hoe je niet met je werknemers moet omgaan.
Vanzelfsprekend noem ik geen namen, behalve dat het NIET mijn werkgever betreft.
Bij een organisatie dacht de manager; ik heb de kok horen luiden maar weet niet waar de lepel hangt.
Direct na de zomervakantie werden docentenkamers en docentenwerkplekken ineens flexplekken.
Bij flexplekken dacht de manager, ik donder alle PC’s eruit, zet een paar tafels neer en roep: zo vanaf nu hebben we flexplekken.
Vanzelfsprekend zijn dat geen flexplekken maar verkapte bezuinigingen.
- Vanuit de werknemer gezien een drama, want er is geen enkele teambinding meer als je op een locatie ineens alle teams in een zaal neerzet.
- Samenwerken is lastig want je stoort de denkers en werkers.
- Waar laat je je spullen? Docenten mogen 1 plank in een kast hebben, voor de rest zoeken ze het maar uit.
- Maar wat te denken van jassen, tassen en andere waardevolle spullen? In- en uitlopen zou wel veilig moeten zijn. Geen kluisje te vinden.
Ook zijn het geen flexplekken omdat ze niet voldoen aan de arbo eisen. Losse toetsenborden, losse muizen, losse beeldschermen, dockingstations…..aan alles is niet gedacht.
Niks flex dus…..gewoon niet nadenken en niet luisteren naar je mensen.
Gevolg is, thuisblijvers, ruimtes “kraken” en onvindbaar zijn voor receptie en andere telefoon doorverbinders.
Bij een andere instelling is er gekozen voor “ophokken van servicepuntmedewerkers”. Direct na de herfstvakantie werden ruim 20 mensen (lees veel dames en 1 heer) in een hok (lees 2 samengevoegde leslokalen) gezet.
Werkeilanden van 3 a 4 mensen gebouwd, paar kasten ertussen…stel telefoons aangesloten en hoppa…studentenservicepunt.
Een probleempje…..deze mensen worden nogal gehinderd door een “bloedgroepenoorlog” en zijn uit alle hoeken van een reorganiserende organisatie bij elkaar gezet. Zonder daar zelf iets over te zeggen te hebben en wees blij dat je een baan hebt.
Gelukkig is hier wel gedacht aan de arbo en komt er keurig iemand meten en vertellen.
Wat wel lastig is, is dat de dames (en heer) ook zomaar vindbaar zijn voor “de klant” (leerling/deelnemer/student) en die wel erg storen bij het bebabbelen van sanseveria en cupcake perikelen.
In beide situaties is er niet uitgegaan van de mens maar van de (zoals gewoonlijk) organisatie.
In beide gevallen kun je nu al op je sloffen aanvoelen dat het werkplezier, de samenwerking en de productiviteit zal dalen. Sterker nog, ik denk dat in beide gevallen de pleuris uit gaat breken.
Sociaal als mensen zijn….op elkaars lip zonder er om gevraagd te hebben leidt tot herrie in het hok.
Waar de politiek legbatterijen verbiedt, vinden managers het nog steeds geen enkel probleem om mensen ongevraagd op te hokken.
Wie zuinig is op zijn personeel, luistert en koestert!
Bron: Studio Hajo