Afgelopen woensdagnacht schreef ik een post over mijn gevoel bij digitaal ramptoerisme en (valse) online sentimenten. De volgende morgen heb ik de post verwijderd, voor het eerst.
Nu zijn de emoties wat minder dus poging 2.
De vluchtigheid van online netwerken en communities vind ik lastig. In Twitter lees ik bijvoorbeeld dat iemand een dierbare verliest..vervolgens komen daar reacties op van mensen die die persoon volgen, maar door mijn tijdslijn heen staan daar ook grappen, meldingen van geboortes, links en tips van anderen in.
Ik zag zelfs vorige week een foto van een overledene via Mobypicture…wat ligt’ie mooi in z’n kist.
Een moderator van een andere grote community komt te overlijden, ook daar wordt door velen op gereageerd…maar vaak ook in de trend van: ik kende je niet..maar ik zal je missen. Begreep dat de nabestaanden daar wel troost uit putten dus dan is het een beetje anders.
Nu ik vandaag de verhalen zie verschijnen over de enige overlevende van de vliegtuigcrash in Tripoli…Ruben en ook zijn foto op de voorpagina van mijn “papieren” krant zie…word ik echt onpasselijk.
Een prima politcus, die een gewoon mens blijkt te zijn, met een hart…ok…als je getrouwd bent mag je het volgens de regels der fatsoen niet met een ander doen….maar willen we dit nu echt?
Kom mij niet aan met…dan lees je het niet….we kunnen ook eens afspreken dat er grenzen zijn.
Voor mij geldt vanaf nu, jarig dan feliciteer ik je….de publicatie van je geboortedatum heb je zelf in de hand.
Dood, ziek, zwak of misselijk…bij deze gecondoleerd, beterschap en kop op joh……
IK DOE NIET MEER MEE…met alle liefde kom ik je persoonlijk mijn schouder bieden om op te huilen, je mag mijn tissues om je neus te snuiten, je mag me bellen…liefst persoonlijk opzoeken en ik geef je een drankje en een luisterend oor…..maar digitaal en online..NOPE!
