Gisteravond 10 minutengesprek op de school van mijn jongste. Mijn motto vanaf het moment dat de kinderen 16 zijn: wij praten niet over je, maar jij praat met de mentor. Ik zit er bij als taxichauffeur en stuur af en toe het gesprek een richting in.
Zijn rapport is niet je van het, maar ja hij zegt dat ie het redt (er staat nu wel een kaars te walmen bij de Heilige Antonius met daaronder een wensduif, omdat de herkansing van 2 verloren toetsen vandaag de redding moet zijn)
Moeilijk om in het gesprek niet de docent aan te vallen op onzinpraat en de onderwijsinhoud van de school aan de kaak te stellen.
32 lesuren in een bankje hangen en eenzijdige niet echt uitdagende informatie tot je te krijgen is nou ook in het verleden niet mijn favoriete bezigheid geweest. Buiten de klas kon je mij vaker vinden dan er in. Met dat in mijn achterhoofd luister ik naar het gesprek waarin de “studieuze houding” die mijn zoon niet heeft, nogmaals wordt uitgelegd. Het is de bedoeling dat hij als de lessen voorbij zijn, naar huis gaat en huiswerk maakt. Maar ook de krant lezen over interessante onderwerpen, naar de bibliotheek gaan om een boek te lenen en natuurlijk soms een film kijken. “je moet de toekomst voor ogen houden” en “werken om je diploma te halen”.
Dan grijp ik in, deze week genoten van Frans Meijers en zijn onderzoeksuitslagen over waarom leerlingen leren en hoe en dat repetitiestof na de toets gedelete wordt. Weet je, zeg ik tegen de docent, ik heb deze week een spreker gehoord die heel zinnige dingen vertelde, nodig hem eens uit op jullie school.
Hoe krijg je nou die hormoonbom in een bijna zomerwereld vol feestjes en toernooien zo ver dat hij een “studieuze houding aanneemt”? Zijn studieloze werkhouding praat ik niet goed, maar oh wat begrijp ik hem.
Mijn oudste heeft het dit jaar niet gered op het HBO, geen enkele les, geen boek, alleen assessments, verslagen maken (reflectie en feedback) en de start van de student Company. Hij had wel een studieuze houding, viel alleen niets te studeren.
Over de docente van mijn dochter die haar studiepunten moet toekennen, stage wat losjes en zonder haar te kennen vol kritiekpunten begeleidt dan ook maar even wat. Mijn dochter, die graag 9 juli binnen 4 jaar haar fysiotherapie studie wil afronden, ging de discussie aan over een korter stage, afspraken op juist haar stagedagen en over een te lage toekenning van studiepunten. Bij het lezen van een mail van dezelfde docente was goed te begrijpen waarom mijn dochter niet durfde te klagen, de dame is voorzitter van de examencommissie en zet dat in haar visitekaartje boven internationalisering. Docent en stagebegeleider komt op de 3e plaats.
Op deze terugkijkmomenten zit ik een spagaat, wanneer grijp je als kenner van je eigen (ook niet al te schitterende) onderwijsorganisatie in?
Ik spijbel de rest van de dag, om eens over deze spagaat na te denken.
Goed weekend.