Terwijl het hart gebroken is…

Om 9 uur verzamelden we ons vanmorgen om het LeerKRACHT forum even door te spreken. Welke sfeer willen we neerzetten, wat is ons doel en waarmee willen we deelnemers naar huis sturen.

De wanden werden volgeplakt met schoolnamen, inspiratiebronnen, het jaarprogramma, de workshops en meer.
Koffie werd naar binnen gereden.
Wij hadden er zin in.
We waren er klaar voor.

Ineens was er beweging in de gang en er stond er iemand in het lokaal.
We hebben plaats nodig, kunnen jullie nog ergens anders naartoe?
Hebben jullie de drie ruimtes die gereserveerd zijn wel nodig?

Afgelopen nacht was er een student dodelijk verongelukt. Hij zat samen met vier anderen in een auto.
Er was een ruimte nodig om in stilte te gedenken
Er was een ruimte nodig om met elkaar in gesprek te gaan. Docenten en studenten die daar onder begeleiding hun verhaal kwijt konden en samen konden rouwen.

Vanzelfsprekend pas je dan als ‘gasten’ je programma aan en geef je alle ruimtes terug.

Het voelde dubbel, wij samen aan het werk en in de gangen het verdriet om een verloren klasgenoot of student.

Bijna tegelijkertijd kwam ook het bericht van het vreselijke ongeluk in Oss bij ons binnen.
Het eerst wat ik dacht…het zal toch niet?

De stichting waar ik mijn onderzoek mocht doen voor mijn master leren en innoveren en waar ik nog steeds betrokken ben om een online community vorm te geven.
Drie gezinnen, een hele school, klasgenoten, leraren, bestuur…..het is niet voor te stellen hoe vreselijk veel mensen dit  treft.

In noord en zuid Nederland zijn vandaag zo verschrikkelijk veel mensen in de rouw.

Mij viel bij beide organisaties op, dat ze zo onvoorstelbaar snel kunnen schakelen,

• Communicatie naar de buitenwereld.
• Informatie naar ouders, leerlingen, studenten.
• Het organiseren van plaatsen waar mensen kunnen samenkomen om elkaar vast te houden en te rouwen.
• Het inschakelen van andere professionals om te helpen bij het verwerken.

Ook dat krijgt onderwijs, als middelpunt van de samenleving, op z’n bord.
Professionals die zelf verdriet hebben, maar ook anderen moeten steunen en helpen.
Als betrokken mens maar ook buitenstaander denk ik natuurlijk aan de nabestaanden en betrokkenen.
Maar ik denk ook even extra aan de leraren en de scholen van de student en de leerlingen.

Terwijl het hart gebroken is, het hoofd koel houden. Hulde!