Stichting leerKRACHT, terugblik

Afgelopen woensdag heb ik (formeel) afscheid genomen als expertcoach van stichting LeerKRACHT. Het is tijd om te gaan…

Tijd om nieuwe uitdagingen te zoeken en tijd om andere wegen in te slaan.

Wat neem ik mee?

• De overtuiging dat teams en hun onderwijs nog beter worden als ze gezamenlijk aan het werk gaan met de methodiek (of onderdelen van de methodiek) van Stichting leerKRACHT.
• Ik heb een groot aantal teams zien opbloeien. Ik heb meer teams zien doorbijten dan afhaken.
• De samenwerking in teams en de vele WAUW momenten.
  Het vieren van successen is echt zo vreselijk belangrijk.
• Het betrekken van de studenten bij onderwijs en onderwijsverbeteringen.
• Docenten en docententeams inzicht laten krijgen in hoe ze het werk dat ze doen, efficiënter en slimmer kunnen aanpakken.
• De mogelijkheid om als ‘vreemde ogen’ de vinger op de zere plek te mogen leggen.
  Zodra je ‘werknemer’ bent in een organisatie, ben je onderdeel van het systeem en raak je snel geïnstitutionaliseerd. De vrijheid die we bij leerKRACHT hebben om het gesprek aan te gaan over wat je ziet gebeuren is een luxe.
• Goed onderwijskundig leiderschap bij een aantal directeuren en managers.
  Hier zag ik in de praktijk heel vaak bevestigd dat het toepassen van ‘gespreid leiderschap’ in de praktijk echt werkt.
• Het werken met collega’s in een team.
  Er zijn warme vriendschappen ontstaan uit de samenwerking met zowel collega’s als mensen in de scholen.
• Groei en ontwikkeling zien bij mensen die starten als schoolcoach en vanuit ambitie en motivatie bewuste keuzes maakten.
• Het ontstaan van de rol van verandercoaches en netwerken over de grenzen van organisaties heen.

Voor mezelf

• Ik leerde veel, zowel nieuwe vaardigheden, heel veel nieuwe vaardigheden als kennis.
• Hier springen teamontwikkeling en teamcoaching eruit.
  Naast het leren van de collega’s waar het gros gecertificeerd coach is, heb ik ook weer formele scholing gevolgd en heb me regelmatig verdiept in waarom dingen gaan zoals ze gaan.
• Prikkelen en vragen stellen, er weer eens vanuit onderzoek en theoretische kaders naar kijken, hoe teamontwikkeling tot stand komt.
• De vertaling van de lean/agile methodiek van Stichting leerKRACHT en ook mijn korte periode als scrumtrainer for professionals bij Scrum@school. Daar heb ik zelf weer een aantal toegevoegd.
  De methodiek heeft mijn eigen manier van werken veranderd en dat gun ik anderen ook.

Wat zal ik niet missen?

• Soms (daar sta ik ook om bekend bij de collega’s) schoot ik uit mijn slof als het me allemaal te soft en zweverig werd.
  Mijn weerstand tegen bepaalde werkvormen is alleen maar groter geworden. Ik begrijp dat anderen de effectiviteit en opbrengsten van kampvuursessies met een praatstok waardevol vinden. Zij kunnen dat ook heel erg goed faciliteren, maar ik vind het gewoon niks en zal het ook niet missen.
• Inspiratie gedichten- of filmpjes, daar kun je mij nog steeds niet mee ‘aanzetten’.
• Het begrip dat lang niet alle teams ‘klaar’ zijn om wekelijks een bordsessie te hebben. Er moeten echt eerst andere zaken geregeld zijn. Een team waarin dingen gewoon niet lekker lopen, help je niet als een manager besluit dat werken met leerKRACHT de oplossing is.
• Het inzicht dat leraren wel feedback kunnen geven aan leerlingen, maar het zo verschrikkelijk moeilijk vinden om dat ook met elkaar te gaan doen. Ik ga de momenten waarin ik mezelf in de overtuigingsstand zag staan, niet missen.
• De mantel der liefde en mopperen bij de koffiemachine is in veel organisaties zo ingesleten dat daar iets anders dan een methodiek van werken nodig zijn. Daar is een cultuurverandering nodig.
  Ik heb me daar aan geergerd, geageerd en geprobeerd het bespreekbaar te maken.
• Matig tot slecht leiderschap…zowel onderwijskundig als managementtechnisch. Directief, niet reflectief, cijfer gestuurd. Gelukkig zag ik dat veel minder vaak dan goed leiderschap.
• Ondersteunende diensten die eigenlijk tegenwerkende diensten zijn. Het kan niet zo zijn dat zij bepalen wat er op de onderwijsvloer gebeurt.
• Het zal me niet in dank afgenomen worden, maar jobprotection van projectleiders is funest voor een organisatie. Wanneer mensen die 40 jaar in dienst zijn, overbodig geworden zijn of vastgeroest zijn in hun denken en ontwikkeling, moet er op een nette manier afscheid van hen genomen worden (inclusief een mooi afscheid en een goede vertrekregeling). Zij moeten niet gepromoveerd worden tot directeur hang- en sluitwerk als bezigheidstherapie!
• De discussies met individuele teamleden die met de hakken in het zand stonden. Het mag, het is logisch en het is goed….maar het kost heel veel energie. “Het is niet mijn feestje, wij zijn anders, voor ons gaat dit niet werken”, zijn in deze situaties de meest gehoorde opmerkingen.
• Bij de opleiding teamcoaching leerde ik de truc om mijn (virtuele) sjaal vast te pakken en steeds te denken: het gaat niet om mij!
  Want soms was het diep zuchten, slikken en weer doorgaan.
• Elke dag een beetje beter telt voor iedereen en niet alleen voor anderen! Practice what you preach moet altijd en overal.

Dank aan stichting leerKRACHT voor het avontuur dat vier jaar geleden in Rotterdam begon en nu in Drenthe eindigt.

Ik heb grote bewondering voor het doorzettingsvermogen, het enthousiasme en de vasthoudendheid van Jaap Versfelt.
Een warme persoonlijkheid en inspirator.

De goede dingen, het geleerde en de extra vulling in mijn professionele rugzak wegen ruimschoots op tegen de minder goede dingen. Want ik leerde ook daarbij over mezelf en wie ik ben en waar ik me nog meer in kan ontwikkelen en verbeteren.

Ik houd van onderwijs en vooral van het mbo.

Met mijn rugzak vol kennis, ervaring en wie ik ben, ga ik op zoek naar nieuwe uitdagingen.