Een tijdje terug kreeg ik het verzoek of ik mee wilde spelen in een serious game bij een klant, om het juiste aantal spelers te hebben, dus een beetje voor spek en bonen.
Je weet dat ik soms wat twijfels heb hoe serious zo’n game nu is en blijf een fan van digitale ondersteuning, maar vandaag was wel een leerzame dag en een deel van mijn kritiek is niet helemaal terecht.
Je kunt het spel dat wij vandaag speelden (Pretparkgame) heel goed inzetten om processen rondom bepaalde projecten of bedrijfsonderdelen, eens zonder de werkdruk onder de loep te nemen.
Bij het spel van vandaag is het de bedoeling dat de parkeigenaar in 5 jaar tijd een rendabele speeltuin voor verschillende doelgroepen runt. Om de franchise formule te mogen voortzetten moet er wel aan een aantal voorwaarden worden voldaan.
Er is een bank die geld verstrekt, kredieten verleend en rente int. Daarnaast zijn er verschillende coördinerende rollen, kwaliteitscontrole, een leverancier en natuurlijk de parkeigenaar.
In verschillende speelrondes (max 4×4) moeten er een aantal doelen gehaald worden, die doelen zijn vanzelfsprekend per team verschillend.
Oh, ik vergat de knexxende leverancier.
Na elke ronde is er een reflectie moment en wordt er besproken wat er goed, slecht ging en wat anders of beter kan.
Kijk die momenten kijken deelnemers natuurlijk ook naar hun eigen functioneren en hoe e.e.a in de dagelijkse praktijk gaat.
Ook vandaag bleek…communicatie en afstemming…als dat er niet is….loopt het in de soep.
Ook de rollen die mensen hebben moeten helder zijn, net als in de dagelijkse praktijk…anders loopt iedereen als een kip zonder kop in het rond.
Blijft, dat ik me wel altijd afvraag of zo’n training blijvend tot een gedragsverandering kan leiden, oftewel beklijft het?
Daarnaast heb ik ook altijd iets met het visuele aspect en bedenk dan hoe je dingen zou kunnen verrijken door er toch iets digitaals mee te doen, maar ja wie ben ik.
Kortom een leuke leerzame dag en iets minder sceptisch over de games zoals ze bij ons gespeeld worden.