Na enige aarzeling heb ik ja gezegd tegen een aanbod om profielfoto’s te laten maken in ruil voor mijn hoofd in een reclame uiting. Niks groots (hoop ik) dus mijn hoofd zal niet langs de snelweg op zo’n knipperend billboard te zien zijn. Ik heb trouwens nu al medelijden met de fotograaf want als er iemand niet fotogeniek is…
Dat is voor mij geloof ik wel de max. een foto van mezelf en wat tekst ergens terugzien
Je zult mij echter niet op TV zien, echt niet…serieus echt niet!!
Allereerst natuurlijk omdat ik niks te vertellen heb, wat anderen niet beter weten of kunnen vertellen. Het barst van de mensen die het heerlijk vinden op TV te verschijnen en er zelfs achteraan gaan om maar op TV te komen.
Voor mij is eigenlijk het zwaarstwegend nee-never argument het feit dat mensen je neersabelen op Twitter en Facebook. Dat gebeurt niet alleen door expertisere-experts op inhoud, maar vooral door mensen waar je nog nooit van gehoord of gezien hebt
Voor hen gaat het neersabelen niet over de inhoud maar over het uiterlijk, een slisje, blousje, rimpeltje, kuchje….weet ik veel.
Waarom?
Is het dan toch dat veilige gevoel…ik zit thuis en roep iets?
Is het om over de rug van een ander leuk gevonden te worden?
Ik zie soms reacties voorbij komen van mensen waarvan ik toch echt dacht…je bent best (media)wijs.
Muriel Warners schreef er deze week ook een blogpost over, zij verbaasde zich net als ik over de manier waarop volwassenen geen goed voorbeeld zijn voor kinderen.
Zullen we weer eens afspreken dat wat je niet recht in iemands gezicht (ja dus ook een wildvreemde in de bus, tram, trein) durft te zeggen, je dat ook online niet doet.
Wat gij niet wilt…..