Als je ergens iets over wilt vinden moet je het eerst ondervinden, zo ook een #makersessie.
Bij de vorige sirenes (eerste maandag van de maart maand) was ik samen met Pauline Maas bij een plakkenenknippen sessie in Den Haag. Op bezoek bij de ubermakerclub van onder andere Per -Ivar en Arjan, vooral ook om ze eens in het echt de hand te schudden.
Bij een makersessie (correct me if I’m wrong) maak je met behulp van de dingen die je voor handen hebt, weer andere dingen, oftewel technoknutselen voor gevorderden. Trouwens als je wilt punniken is dat ook prima, want ik zag ook een klok gemaakt van een vinylsingle in een bakblik.
Wat ik wel gezien heb is dat je het met zo min mogelijk dure middelen doet. Pauline is bijvoorbeeld wereldkampioen melkopschuimers scoren om ze vervolgens weer te slopen voor het motortje dat er in zin.
Afijn, ik had vooraf mijn zuurverdiende 10 euro al uitgegeven bij de Action aan een pratend ei, een snoer ledlampjes en nog meer techneutendingen.
Ik wilde dus een dansende afwasborstel maken die kon praten en ook nog knipperende ledlichtjes had.
Het praten laat ik even achterwege, die chip ligt nog te wachten, maar de rest…..geen enkel probleem.
Waarom is het nou zo leuk dat gemaak?
Volgens mij is het hoofdzakelijk het gevoel dat je iets kunt maken, dat de dingen lukken, dat je dus een succesgevoel hebt maar ook leert omgaan met mislukkingen. Dat je jezelf steeds de vraag stelt, zou dit ook kunnen en hoe dan?
Datzelfde heb ik ook met programmeren/coderen.
Oorzaak en gevolg zien na het maken, programmeren, knutselen…als ik hier druk doet het daar pijn.
De lol van het iets maken, dat samen- en samenwerkend doen….dat mag van mij op scholen vaker.
Ik zal wel tegen zere mamma benen aanschoppen, maar vingerverven, brooddeegkleien, gips gieten, figuurzagen en papier-maché knoeien……doen kinderen dat nog thuis (of op school).
Worden ze vies van…kinderen…huizen en scholen.
Dan maar georganiseerd plakken en knippen en coderen met een onderwijskundig stempeltje erop….zolang kinderen ook maar ontdekkend mogen leren en leren dat als dingen mislukken dat ook leren is
Voor diegenen die denken….waar schrijft ze nou naartoe?
Het boek Codeklas dat vorige week uitgekomen is en waar 40 co-auteurs soft en hard aan meegewerkt hebben verdient een plaatsje in iedereen z’n boekenkast.
Oh wacht…die ga ik maken.
Eén reactie
Bij ons op school heeft een docent een cursus breien gegeven. Klinkt vast wat saai. Het heette dan ook “urban knitting”. Het urban zijn de leerlingen niet aan toe gekomen. Het knitten wel. En breien bleek een hoop te bevatten. Wiskundig inzicht, volgorde bedenken en juist herhalen (soort van programmeren), fijne motoriek, patroon aflezen, technisch communiceren, etc.
Het bleek een hit. Zowel bij jongens als bij meisjes.
Iets anders wat past bij de makermovement is naar buiten en klooien. Schoolpleinen (op basisscholen) zouden klooi uitnodigend moeten zijn. Vies worden een noodzaak en klimmen en bouwen een must. Verbandtrommel bij de hand. Er zijn scholen die dat doen. Gelukkig.
Reacties zijn gesloten.