Gisteravond fietste ik, na een bijeenkomst in een buurdorp, naar huis.
Voor het eerst sinds tijden dacht ik: ‘ik ben veel beetjes blij’.
Paul de Leeuw zal het wel niet zo bedoeld hebben toen hij het liedje ‘ik heb je lief’ opnam…..maar het deuntje bleef de hele weg terug naar huis door mijn hoofd deinen.
Zo is wonen in Drenthe.
Fuck de belachelijk makerij over bejaarden in dezelfde jasjes op e-bikes.
De – hoe kom je op het idee om zo ver weg te gaan wonen – opmerkingen.
De vooringenomenheid over de stugge en onvriendelijke mensen die hier zouden wonen.
Ik dacht gisteren….dan vooral wegblijven uit Drenthe.
Dan kan ik:
- gieren van het lachen als ik op een lege weg rijd en naar de filemeldingen op de radio luister.
- om 10 uur ‘s avonds op de fiets zitten zonder auto’s en mensen tegen te komen.
- genieten van de geur van versgemaaid gras.
- zeggen dat het zo stil is, dat je je eigen hart hoort kloppen.
- elke dag thuiskomen met een beetje vakantiegevoel.
Wonen in Drenthe maakt mij ‘veel beetjes blij’.
Eén reactie
Zo herkenbaar, het plattelandsleven! Dat vooroordeel over de Drentenaren komt natuurlijk van de Twentenaren want die hebben een rijm dat ongeveer zo klinkt:
Met turf, jenever en achterdocht heeft onze lieve Heer de Drent gewrocht,
maar de Twentenaar schiep hij uit een gouden korenaar.
Of kende je die al! Ik kan me voorstellen dat de Drent ook zo’n rijm over de Twentenaar heeft.
Reacties zijn gesloten.