Allereerst, ik heb gesmokkeld ….de foto is niet door mij gemaakt maar door Jorrit Neele.
Gisteren was ik bij hem en zijn collega’s op bezoek in Meppel op Basisschool het Stadskwartier. We moesten aan de slag om de aankomende #EdCampNoord door te spreken. (aanmelden kan nog steeds)
In Vives magazine van maart stond een artikel over de techniekzolder die Jorrit en zijn collega’s in het leven geroepen hebben.
Ik was dus echt nieuwsgierig naar de zolder.
Voor de niet onderwijsmensen die dit lezen.
In Nederland zijn er steeds meer leuke, mooie en goede initiatieven om zogenaamd “maakonderwijs” vorm te geven. Vaak zijn het heel enthousiaste leraren (basis- en voortgezet onderwijs) die “maakonderwijs’ vlot trekken in hun school.
De achterliggende gedachte achter ‘maken’ is dat leerlingen in aanraking komen met techniek en zelf ook aan het maken en ontdekken slaan. De nieuwsgierigheid en de creativiteit wordt geprikkeld.
Mijn eigen aanvullende gedachte is dat er in huishoudens amper meer geknutseld en gesloopt wordt.
Wordt er bij kinderen thuis nog lekker gefiguurzaagd of gesoldeerd? Mogen kinderen thuis piepschuim snijden met zo’n heet draadje, of op zijn minst een beetje klooien met een lijmpistool?
De maker beweging is ontstaan vanuit de filosofie dat duurzaamheid steeds belangrijker wordt (repareren en zelf maken in plaats van telkens nieuw kopen)
In onderwijs is de achterliggende gedachte dat techniek gewoon leuk is en leerlingen uitgedaagd worden om een (creatieve) oplossing voor een probleem te bedenken en dat ook uit te voeren.
De techniekzolder van Stadskwartier.
In het letterlijk oude gerechtsgebouw waar ik alleen al genoot van de oudheid van een school, is op de zolder een start gemaakt met maker onderwijs.
Kinderen zijn dus tijdens de techniek les aan de slag met ontwerpen, maken, lijmen, programmeren en meer.
Ik werd tegelijkertijd blij maar ook verdrietig op de techniekzolder.
Niet omdat Stadskwartier iets niet goed doet, want met zoveel drive en enthousiasme kan het niet fout gaan.
Maar omdat ik zie dat er zo weinig middelen beschikbaar zijn om echt te maken en soms even lekker uit te pakken.
Natuurlijk is dit niet alleen hier een probleem en zullen alle scholen die techniekzolders maken hetzelfde ervaren, maar ik word daar wel verdrietig van.
De 20 trilmotortjes en bijbehorende batterijtjes die ik voor 15 euro op de kop tikte, gaan mee op 14 april.
Maar ik wil ook echt gaan onderzoeken of er niet wat geld gestolen kan worden van dikke praatclubs.
Clubs die wel techniek in hun naam hebben, maar nog geen deuk in een pakje boter kunnen slaan als het om maakonderwijs gaat.
Crowdfunding? Een stichting die geld scoort en weggeeft? Grassroots projecten? Sponsoring?
Vast wel rijke techpiefen die een idee hebben…toch?
Eén reactie
Van smokkelen komen vaak goede dingen! Dank je Karin voor dit verhaal. Geweldig. Zouden lokale technische bedrijven geen aandeel kunnen leveren? Die bedrijven hebben op zeker gereedschap dat niet meer wordt gebruikt vanwege de “vooruitgang”. De techneuten van die bedrijven kunnen zelfs nog kennis delen. What’s in it for them? Het goede gevoel van een ware bijdrage te zijn voor deze maatschappij. Iets beters bestaat niet.
Reacties zijn gesloten.