Ik stapte vanmiddag een directiekamer binnen, met toestemming van de leerling die een gesprek had met de directeur.
Een groep 8-er, een pre-puber.
De leerling had een waarschuwing gekregen en mocht zijn bezwaren hiertegen toelichten.
De manier waarop de directeur het gesprek met de leerling voerde, riep mijn bewondering op.
De leerling werd gehoord, werd serieus genomen, gaf zijn uitglijder toe, was het eens met de directeur.
De leerling legde uit wat er gebeurd was, zonder een andere leerling te beschuldigen. Hij bood zijn verontschuldigingen aan.
Een hand bij het vertrek, alles uitgepraat …. en weg was’ie.
Hoe anders voelde ik me, toen ik vanmorgen las dat een jonge knul van 15 geen andere uitweg zag dan van een flat springen.
Dit omdat er een foto van hem verspreid was op Instagram.
Wat zal hij alleen en eenzaam geweest zijn.
Wat zal zijn omgeving een verdriet hebben.
Een pester realiseert zich vooraf niet wat de impact van zijn daden is.
Zowel voor de ontvanger als voor zichzelf.
Het schuldgevoel nadat het echt fout gelopen is, is niet te beschrijven.
Kom op mensen, laten wij als volwassenen (leraren en ouders) nu de (media)wijsheid eens echt in pacht nemen.
Dit is de tweede keer in twee weken tijd.