#PHOT …AVG..nou nee.

De bedoeling was dat ik een sfeervolle blogpost ging schrijven over het meest gefotografeerde kerkje op Texel. Die foto krijg je er gratis bij.

Ik ben even bij mijn moeder op Texel.
Zij ging vandaag voor een staarbehandeling aan haar oog in het ziekenhuis in den Helder..

Staaroperaties zijn lopende band werk.
Voor iemand die dat voor het eerst meemaakt is het allemaal iets anders.

Laten we voor de grap (of om door te krijgen hoe erg het is) eens vanuit het perspectief van mijn 87-jarige moeder kijken.
Gaat u even mee met het avontuur vanuit (het ene oog) van mijn moeder?
Noot vooraf: ik overdrijf soms….dus de korrel zout moet je voor lief nemen.

Dag mevrouw, welkom in ons ziekenhuis.
U moet zich bij deze paal aanmelden met uw identiteitsbewijs
Heeft u een identiteitsbewijs…steek dat dan in de gleuf.
En nu?
Nu moet u wat vragen beantwoorden.
Oh, ik zie dat u wat moeite heeft met onze aanmeldpaal.
Zal ik u even helpen? Mag ik even met u meekijken?

Heeft u afgelopen 3 weken in een buitenlands ziekenhuis gelegen?
Moeder: wat zegt u?
Vrijwilliger: HEEFT U AFGELOPEN WEKEN IN EEN BUITENLANDS ZIEKENHUIS GELEGEN?
BENT U IN AANRAKING GEWEEST MET VARKENS?
BENT U AFGELOPEN WEKEN IN EEN ASIELZOEKERSCENTRUM GEWEEST?
………….

Oh mooi, hier is uw afspraakbevestiging.
U moet op de gang van de poli even de QR code langse de scanner halen.
Wat?
Dat plaatje moet u boven bij de poli, langs de scanner halen.
(vragend kijkend nu enigzins verwarde 87 jarige vrouw denkt, waar ben ik?)

Ze zucht opgelucht als poli 28 (de gele lijnen gevolgd hebbende) in zicht is.
Weer een paal en ook daar kijken meerdere mensen vragend om zich heen.
Wat nu?
Na weer enige hulp kan zij verder.
(De QR code is dat zwarte dingetje en een afstand van 10 centimeter is niet tegen het ruitje aan)
Gelukkig nu weet de hele gang inmiddels dat mevrouw S. aangemeld is, lettergrootte 64 is op 5 meter afstand leesbaar.

Na binnen zonder kloppen in de wachtkamer van poli 28, zakt ze wat moedeloos op de stoel.
Het is echt heel spannend, die staaroperatie.

Gelukkig komt de verpleegkundige snel uitleggen wat er gaat gebeuren.
U bent niet meneer de Visser neem ik aan, begint ze met een grap

We gaan uw oog even verdoven en we doen er even een korreltje in om de pupil te vergroten.
Dan is het afwachten geblazen.
Welk oog….links toch, dan doe ik daar het bandje om uw pols.
Wilt u even de stoel naar voren schuiven en uw hoofd achterover doen?
De verpleegkundige druppelt en komt vervolgens terug met in haar blote hand een korrel…die wordt met een pincet in het oog gedropt.
(ik ben geen expert…maar steriel?).
De verpakking van de druppel wordt met een plakbandje op haar rechterschouder geplakt.

Haar verhaal en vragen kan ze niet kwijt, want de deur gaat weer open.

De wachtkamer druppelt vol en het wordt een soort van gezellig.
Namen, geboortedata, welk oog..eerste of tweede keer worden breed door de wachtkamer gedeeld. We genieten allemaal lekker mee met de discussie over wel of niet een linker- of rechteroog dat aan de beurt is,

De oogarts is inmiddels ook binnengekomen en gaat nog even naar het toilet (hetzelfde als waar de patiënten ook gebruik van maken).
De grap: hopelijk wast hij zijn handen wel….valt niet echt goed bij het publiek.

Mijnheer zusenzo gaat als eerste in de productielijn:

Op de stoel, blauwe slofjes aan, mutsje op, slabbetje om…en iedereen mag meekijken.
De volgende etappe voor mijnheer zusenzo mogen we ook helemaal meemaken.
Gesprekken door een open deur van het voorportaal volgen we allemaal woord voor woord.

Om even over 3 uur kunnen we vertrekken, kapje op en druppelen.

AVG en privacy in het ziekenhuis…daar valt nog wel wat aan te verbeteren.