Gisteren had ik een ‘koffieafspraak’ met een ex-collega maar tegelijkertijd een nieuwe collega, want ze is fulltime ondernemer geworden.
De koffieafspraak werd uiteindelijk een hele dag afspraak, want we raakten gewoon niet uitgepraat.
Na de koetjes en kalfjes hebben we het met name gehad over ondernemen, lef hebben, brutaler zijn en jezelf laten zien in netwerken. Over ons zelfvertrouwen en juist het gebrek er aan (vooral dat laatste).
Ik was erg onder de indruk van haar verhaal over Deep Democracy. Natuurlijk had ik er wel over gehoord en soms iets gelezen, maar ervaringen uit de eerste hand zijn rijker.
Wanneer ik aan de slag ben met teams merk ik natuurlijk snel de onderstromen en de rollen in een team op. Toch is het heel vaak lastig om zonder mening of waardeoordeel zulke teamdynamiek ter sprake te brengen.
Vanzelfsprekend komt dat omdat ik ‘slechts’ ervaringsdeskundige en geen ‘bevoegd’ deskundige ben als het gaat om teamontwikkeling en dynamiek.
Haar verhaal over Deep Democracy en het gebruiken voor jezelf en in teams hebben we weer in beweging gezet.
De woorden die bij mij zijn blijven hangen zijn apenrots en Harry.
Om er nu achter te komen wat de achterliggende theorie is, heb ik het boek Deep Democracy inmiddels naast me liggen. Dan pas kan ik er echt iets van/over vinden.
Eens kijken of ik er iets mee kan en of ik ga investeren in mijn eigen professionalisering als het over dit onderwerp gaat.
Bij het teruglopen naar de trein, wees ik haar op de steen met het licht erin bij het station van Zwolle. Een rots om vanaf te donderen?
NB: Deze post is iets minder bozig dan de apenrots post van gisteren 🙂
Menu
