In september 2022 reisde ik met mijn jongste zoon Simon twee weken rond in België en Frankrijk. Dat was ons beiden zo goed bevallen, dat we nu (iets vroeger in het seizoen) weer samen op stap gingen.
We hadden in gedachten om via Duitsland naar Tsjechië te rijden en dan over Oostenrijk terug. We hadden ook bedacht dat het thema ‘culinair’ wel geinig zou zijn. (Streekgerechten eten of zelf bereiden).
Ach, niets is zo lekker als de dag voor vertrek te bedenken dat Frankrijk veel leuker zou kunnen zijn. De weersvoorspellingen en de lekkere rustige D-wegen maakten dus dat we op 8 juni in de KarinVan stapten op weg naar Frankrijk.
Luxemburg
Een eerste dag onderweg vind ik het altijd fijn om de eerste camping vroeg in de middag te bereiken. Er moet routine komen in opbouwen, afbreken en samenwerken. Ook moet Skip wennen aan ritten in de bus. Daarom hadden we de avond voor vertrek als eindpunt Camping Toodlermillen in Luxemburg gepland (en gereserveerd). Mooie eerste start voor twee nachten. De camping heeft een Ecolabel, dus letten ze vooral op tegengaan van verspilling van warmte en water en op het scheiden van afval.
Dit was de eerste kennismaking met een sep-key om alle deuren te openen en te douchen. Je stort geld op de key en ziet zo hoeveel warm water je gebruikt.
(Campings hebben allemaal een andere manier van poorten openen, de douche bedienen en het is ook altijd even testen of er wel of geen toiletpapier bijgeleverd wordt.)
Onderweg
Het ritme van reizen zat er snel in. Binnen een kwartier staat het kampement (Bus, stoelen, tafel, voortent en een Simon tentje met opgepompt groot luchtbed). Afbreken duurt ongeveer een half uur.
Troyes here we come. (Simon noemt het Troois).
We landden op Camping de Iĺle Cherlieu in Arcis sur Aube. De camping eigenaar is een heel erg vriendelijke man die van een praatje houdt (lange praatjes). De camping is op loopafstand van Arcis sur Aube, maar toen wij aankwamen was een lekker terrasje niet echt makkelijk te vinden. Ook effe uit eten op zondag (en maandag) is er niet eenvoudig. De bakker die dichtbij zou zijn was dicht en dus doorkruiste ik het halve dorp (al rondvragend) naar een bakker.
Op weg naar Blois (oftewel Bloois volgens Simon)
Na het tanken bleef de bus wel een beetje naar diesel ruiken en ik dacht dat het onder mijn schoenen zat. Helaas kwam er een paar kilometer verderop rook onder de motorkap vandaan. Even gestopt, de motorkap open…..niks aan de hand (dachten we). Toen we in de buurt van Sens kwamen, besloot ik toch een garage op te zoeken. Helaas was de truckgarage niet voorzien van een techneut, maar ze konden me wel vertellen dat er een Fuite (lek) was. Verder rijden werd sterk ontraden omdat de kans op brand wel groot was.
Het grote wachten op de sleepdienst begon. Juist omdat de mannen van de garage zeiden dat het een oplosbaar probleem was, maakten we ons niet echt zorgen. Die begonnen pas toen we na wegslepen en een rit van 40 minuten naar een iebelig industrieterreintje in de middle of nowhere stonden. Er gebeurde weinig en het kastje naar de muur spel met de ANWB werd opgestart. De ANWB wachtte op een rapportage en de garage mevrouw zei dat ze die gestuurd hadden. Rond 5 uur ‘s middags was ik het zat en belde met Centraal Beheer om eens na te gaan hoe het met overnachten, vervangend vervoer en repatriëring van de KarinVan zat.
Voor je gaat betweteren. De ANWB heeft het beste netwerk voor wegslepen en garages. Centraal Beheer is mijn vaste verzekeraar en dus reisverzekering en busverzekering (met pechhulp) is luxer geregeld.
Afijn, we waren al druk aan het Googlen naar een lekker hotel toen er ineens beweging kwam in de garage. Drie man sterk stonden ze over de motor van de KarinVan heen, er gingen wat dingen uit, handen in en er werd gebabbeld.
Weer eens tijd om zelf om een update te vragen. JAAAA, ze konden het repareren. Ik tikte de rekening af (met een vette fooi voor de mannen) en vroeg of er een camping in de buurt was. De garage mevrouw poekelde wat in de telefoon, schreef een adres op en binnen een half uur reden we een Municipal in Bray-sur-Seine op. (de moeite van het beschrijven niet waard, maar we hadden een plek). Voor 18 euro waren we onder de pannen.
Wederom, op naar Blois (Bloois).
We hadden al besloten om een pauze van 4 of 5 dagen in te lassen op een luxere camping. Onze eisen: zwembad, schaduwplaatsen, eten en drinken op de camping en een broodjesservice. La Grande Tortue voldeed aan alle eisen. We hebben dus even lekker gepauzeerd en ook de omgeving bekeken. Natuurlijk een rondje Blois (loeiheet en Skip gaf het op), de omgeving met een aantal chateaus. Simon was naarstig op zoek naar Loois (een mooie meid), helaas is dat niet gelukt.
Geluierd en genikst. Ook dat hoort bij vakantie.
Tussenstop
Omdat de codes rood en oranje ons om de oren vlogen, besloot ik om een extraatje aan deze vakantie toe te voegen. Gewoon omdat het kan. Ik opende Booking.com en zocht naar een plekje in de buurt van Limoges. (vraag me niet waarom, maar ik kronkel op die manier over Google Maps). Het werd Domaine Le Mayne in Chabrignac.
Wat een PLEK!
De eigenaar (Nederlands sprekende zuiderbuur) heeft de molen in 2014 gekocht en is gaan herbouwen en restaureren. Le Mayne ligt aan een klein riviertje dat je overal hoort kabbelen en vallen. Het appartement dat wij hadden is prachtig gerenoveerd en van alle gemakken voorzien. Oud en nieuw zijn samengevoegd en lopen in elkaar over. Het molengat is omgebouwd tot een kleine zwempoel waarvan de helft in een soort grot (het molengat) ligt en de andere helft buiten.
Ontbijt is inbegrepen, gewoon het ontbijthuis in, meenemen waar je zin in hebt en ergens op het Domein opeten, want overal zijn zitjes en ligjes.
Omdat we op de verjaardag van Paul (16 juni) niet hadden kunnen doen wat we bedacht hadden, konden we dat hier wel doen. Er staat een overkapping met een barbecue (zelf hout opstoken) en daar heeft Simon twee avonden niet alleen mij, maar ook de gastheer en vriendin verwend. Een sublieme Cote de Boeuf, Bavette en een variant op het door Paul bedachte sous-vide Ananas dessert.
De halve dag slecht weer die we er hadden, zaten we droog en reden we door de omgeving. Het onweer ‘s nachts was geen probleem en we konden dus droog verder trekken.
Hoe nu verder?
Omdat we vorig jaar vanaf Normandië doorgestoken waren naar Verdun, bedachten we dat we nu nog wel een klein stukje WOI en WOII historie konden meepakken. Le Clos Normand lag dus op de route om van daaruit richting Duinkerken te reizen.
Gewoon voor 1 nacht. Helaas was het nat inpakken geblazen en daarmee maakte de camping ook geen diepe indruk. Blij dat we weer op weg konden en geleidelijk aan met het oog op thuis…een stukje naar het noorden.
De laatste twee nachten hebben we gelogeerd op La Chaumiere in Buysscheure op de grens tussen Frankrijk en België (ongeveer drie uur rijden naar huis). We hebben daar voor het eerst gesmolten ham gegeten die in de cordon bleu zou moeten zitten. Maar verder een prima plek, waar vooral mensen uit de buurt het weekend even komen staan. Heel erg vriendelijke en gastvrije eigenaren!
Zondag om 2 uur ‘s middags waren we weer thuis.
Samenvattend:
Graan, Graan, Graan en Graan.
Omdat we alleen D-wegen reden was het soms knijpen of er geen tegenligger aankwam, maar zo stil en rustig rijden is echt genieten!
De KarinVan had soms wat kuren met de automaat, daar leerden we snel mee leven.
Op geen enkele camping was de douche hetzelfde en ook de manier om de camping op te komen was overal anders.
We hadden gelukkig contant geld mee, want er zijn in deze wereld nog steeds internetloze en pinloze plaatsen.
In het voorseizoen krijg je best vaak korting met de ACSI kaart (ik heb het jaarbedrag er nu al uit).
In het voorseizoen zijn de recepties vaak niet de hele dag open, wachten kun je leren.
En
Ik vond het weer heerlijk om met de KarinVan op stap te zijn, ondanks de pech onderweg. Voorzichtig kijk ik nu al om me heen om een iets nieuwere Marco Polo aan te schaffen, maar dat doe ik natuurlijk pas als de ‘echte’ vakanties begonnen zijn. Nu betaal je de hoofdprijs.
Thuiskomen in een leeg huis blijft KUT maar het begint steeds meer te wennen.