Over fluitketels en meer grote mensen onzin.

Vanmiddag kwam er een plaatje voorbij dat Karin Donkers deelde.
Het ging over de verwarring die kinderen hebben/krijgen bij afbeeldingen die niet bij hun leefwereld passen.
Blijkbaar zijn wij ‘grote mensen’ niet in staat om ons in die leefwereld te verdiepen.
Deze plaatjes snappen kinderen toch niet?
Damp? en Graaf?

Kijk dat de grote software bazen van deze wereld, de diskette gebruiken op een bestand ‘op te slaan’ een telefoonhoorn (geen kind die die ooit nog zo ziet) om te bellen…dat gaat nog.
Dat heeft met icons te maken waar we aan gewend zijn en die kinderen van jongs af aan zien.
Net als het opnemen van geluid met een logo van een cassettebandje en een foto maken met een camera icon.

Vervolgens ontspon zich de uitwisseling over de ogentest op het consultatiebureau.

Ik verkeerde in de veronderstelling dat op z’n minst die rottige fluitketel het veld verlaten had. Maar blijkbaar laten wij de ogen van onze kinderen testen door ze naar een fluitketel te laten kijken.

Ik denk dat alle kinderen van Nederland nu met of een lui-oog pleister of een fondsbrilletje rondlopen.
Een fluitketel, daar flip je toch van?

Kijk, dat wij nog alle oude sinterklaas- en kinderliedjes mee zingen, maakt nog niet dat we kinderen anno 2017 moeten lastig vallen met een bromtol of 3 kaatsballen in een net.
Wat dacht je van ulevellen en olmen.

Oh wacht….ik heb een kapstok gevonden!
Het rammelt met burgerschap in het basisonderwijs, zegt de onderwijsinspectie.

Ik stel voor dat wij allen morgen vroeg opstaan en schallen:

Waar de blanke top der duinen,
schittert in de zonnegloed.
Waar de Noordzee zachtjes ruisend,
Neerlands smalle kust begroet.
Juich ik aan het stille strand (x2)
Ik heb u lief mijn Nederland
Ik heb u lief mijn Ne-e-e-derland.

We kunnen ook CITO en de Ogentesters eens overvallen met icons die kinderen wel snappen.