Oud zijn in Coronatijd

Natuurlijk heeft iedereen last van de Coronatijd, de Lockdowns en het eeuwige oppassen geblazen.
We hebben allemaal dipdagen en balen van het opgesloten zitten, thuiswerken en thuis lesgeven, inkomensverlies doordat werk wegvalt, zorgen over de rekeningen die betaald moeten worden en ga zo maar door.

Ieder zijn eigen trede op de Leedladder.

Momenteel maak ik van dichtbij mee wat Corona doet met twee oudere dames en dat maakt me verdrietig.

Mijn tante is 89 jaar en was- tot Corona toesloeg- een vrolijke en gezellige vrouw. Ze had een onvoorstelbaar rijk sociaal leven, reed zelf auto, ging graag een hapje eten buiten de deur, speelde bridge bij de bridgeclub, schilderde met een clubje en had elke dag wel een activiteit. Omdat ze midden in de stad woont, had ze ook elke dag een loopje naar haar vaste winkels. Ze keek even om de hoek bij haar zoon in de zaak en dronk daar ook graag een bakkie koffie met het winkelpersoneel.
Tijdens de eerste lockdown veranderde dat. Geen bridgeavondjes meer, geen koffie ochtenden en het schilderclubje stond stil. Niet meer even een loopje naar de winkels en geen hapjes meer buiten de deur.
Van haar vrienden en vriendinnen werden er een aantal getroffen door Corona, zij overleefden het feestje niet. Voor haar gevoel bleef ze dus afscheid nemen en mocht er vaak niet eens live bij zijn.
Natuurlijk doen de kinderen en kleinkinderen de boodschappen voor haar (online bestellen als je bijna 90 bent is echt niet makkelijk), maar eigenlijk zijn de dagen leger dan leeg.

Haar brein begon te mopperen en ze takelde razendsnel af. In de eerste lockdown deden we het af als eenzaamheid vanwege het tot stilstand komen van het sociale leven, ze zou wel weer opknappen.
Dat doet ze dus niet…..het gaat niet goed. Ze is verdrietig en raakt steeds meer in de war.
Haar lijntje naar buiten is de telefoon, maar zelfs ik vind drie keer op een dag met haar bellen op stalken gaan lijken. Ze kan er niets aan doen…..dus soms neem ik even niet op.
De zorg (wijkverpleging, huisarts) is vanwege de belasting minder goed bereikbaar en er is weinig tijd voor een praatje.
Ze verpietert….

Mijn moeder is 91 jaar en woont in een omgeving waar vooral in de wintermaanden de sociale activiteiten plaatsvinden. Koffie en gym in het dorpshuis, kaarten in het verpleeghuis, een rondje dorp om boodschappen te doen. Ze ging zelfs nog graag naar een theatervoorstelling in het dorp en had een vast plaatsje bij de pilaar. Als er bezoek kwam, was een rondje rijden en lunchen buiten de deur vast prik.
Ze is oud en heeft natuurlijk ook ouderdomskwalen, pijn in haar benen, COPD, hart en nieren die hard werken maar er moeite mee hebben. Soms is ze in paniek en hyperventileert zichzelf nog benauwder. Ze is internetloos (zelfs tijdens Corona kreeg ik haar niet op de iPad die ik voor haar ingericht had).
In de lockdowns stopten ook bij haar alle activiteiten, geen koffie, geen gym en soms zelfs geen huishoudelijke hulp vanwege besmettingen.

Soms heeft ze er eigenlijk helemaal geen zin meer in.

Omdat ze niet naast de deur woont (heen en terug ben ik 6 uur onderweg) ga ik sinds november een keer in de twee of drie weken naar haar toe. Samen eten en een potje kaarten (met het mes op tafel) leiden af en maken de dagen allemaal wat minder leeg en donker.

Natuurlijk weet ik, dat beide krachtige vrouwen ooit dezelfde problemen zouden krijgen. Lichamelijke en geestelijke achteruitgang kun je niet tegenhouden. Maar de Coronatijd heeft het proces ongelofelijk versneld.
Beiden hoorde ik op verschillende momenten iets mompelen als…..geef mij maar Corona…..dan is alles voorbij.

Ik ben een groot voorstander van het voeren van een gesprek over kwaliteit van leven.
Liever leven aan dagen, dan dagen aan leven, is mijn eigen motto.

Dat gaat nu niet op, want de oorzaak is niet medisch. maar het gevolg van alleen zijn en niet kunnen doen wat je zou willen doen.