De vier of vijf uitlaatrondjes per dag met Skip, loop ik analoog. Dat betekent dat mijn telefoon thuis blijft. Soms- op de wat langere wandelingen – heb ik mijn telefoon wel mee, maar staan alle piepjes uit en blijft de telefoon ook echt in mijn zak.
Rond mijn huis zijn inmiddels de paadjes wel gevonden.
Drie, vijf of zeven kilometer stap ik voor de lunch makkelijk weg. Soms krijg ik wilde plannen tijdens het lopen, maar meestal is het gewoon leeghoofderig doorstappen. Vaak heb ik een bal mee en laat ik Skip zichzelf lekker moe maken.
Als ik met mijn werk een (technische) uitdaging heb, komen er tijdens het lopen ook allerlei uitprobeersels opborrelen, die ik bij thuiskomst gelijk kan testen.
Vaak lukt dat, omdat je bij het lopen geen enkele andere afleiding hebt en dus een probleem van meerdere kanten kunt bekijken, zonder het ook werkelijk direct op de computer uit te voeren.
Skip bepaalt de eerste richting.
Rechtdoor is een kort rondje, rechtsaf heeft vijf keuzemogelijkheden en als we linksaf slaan zijn er drie paadjes. Ik haal dus de 10.000 stappen makkelijk per dag.
Verrassingen
Afgelopen zomer kwam ik her en der happy stones tegen en legde er zelf ook regelmatig een in een holletje van een boom.
Net voor de Kerstdagen zag ik een ander soort cadeautjes.
Iemand in het dorp (of iemanden) heeft/hebben in de bomen van een bospaadje verrassingen in bomen gehangen. Gelamineerde wensen, houten schijven met wensen en zelfs houten kerstballen, sterren en klokken.
Daar heb ik vandaag, tegen mijn eigen regels in, toch even een paar foto’s van gemaakt.
Gaaf toch?
Deze ontroerde me oprecht….dank dus aan de ophanger!
