Dit verhaal gaat over onze jongste telg, inmiddels een prachtige man van 23 jaar, kind van gescheiden ouders, schoolhater en een voorbeeld van de muren waar je in onderwijs tegenaan kunt lopen.
Gewoon een heel slimme leerling die op de basisschool eigenlijk verschrikkelijk lui werd en een weerstand tegen lezen kreeg vanwege het wachten op de rest van de klas.
Prachtige Cito score en natuurlijk dan naar de school waar broer en zus ook op zaten. Aha….jij bent de broer van …..u snapt dat het afhankelijk was van de ervaringen die de leraren met of de broer of de zus hadden, van invloed waren op het vervolg.
Na veel overwegingen ging hij tweetalig gymnasium doen, maar meer omdat dan die klas kon starten vanwege het minimaal aantal leerlingen. We hebben thuis wat gesteggeld met hem…joh een gymnasium is niks anders dan VWO met Latijn of Grieks.
Hij modderde zijn middelbare schooltijd door tot 4 VWO (tweetalig), veel spijbelen, matige cijfers en dus zittenblijven. Het hele jaar overdoen, dat heeft zijn schoolcarrière genekt…het uitzitten van lessen het herhalen van steeds hetzelfde en vooral het verlies van sociale aansluiting bij wel overgegane klasgenoten.
De studieuze houding die ontbrak en dus toen hij weer een bespreekgeval was, was het dag school.
Een tweede keer zittenblijven kon niet, afstromen naar 5 HAVO ook niet.
Instromen in niveau 2 MBO voor een afgegleden VWO leerling was als vervolg absoluut geen optie. Dat zou uitgedraaid zijn op erger.
De VAVO dus…en hangend en wurgend het HAVO diploma in de pocket.
Jaartje werken, beetje hangen, beetje HBO hier….beetje HBO daar. Wetend dat het schoolse hem gewoon niet paste en hij ook eigenlijk niet wist wat hij wilde worden…allemaal verloren tijd. Wat dacht je dat zoiets doet met het zelfvertrouwen van een jongvolwassene?
Vorige zomer hakte hij de knoop door……ik ga kok worden…want ik vind koken leuk en ik denk dat ik dat kan. Natuurlijk is een 23-jarige geen voer voor een reguliere BOL of BBL opleiding….de stagebedrijven willen geen volwassen mannen die een 2e kans zoeken.
Gelukkig is er een niet al te goedkope maar wel erg goed bekend staande oplossing, een contractopleiding kok. Zo volgde hij afgelopen jaar de donderdagen een contractopleiding kok niveau 2. Dat er geen enkele werkgever de kans bood om ervaring op te doen, even terzijde.
Vandaag kwam de de (voorlopige) uitslag van zijn examen, een 9 voor de praktijk en een 7,5 voor de theorie.
In mei stapt hij op het vliegtuig naar Mallorca om daar tot september in een eetcafé te werken en ervaring op te doen. Als ie terugkomt zal er hopelijk genoeg op de bankrekening staan om ook de contractcursus zelfstandig werkend kok te volgen.
Hij gaat het redden, ik ben zo trots op hem….TOPPER.
Nu nog een bedrijf dat hem de kans geeft om ook de broodnodige praktijkervaring te gunnen en hem eindelijk eens het gevoel te geven dat hij er toe doet op de arbeidsmarkt.
Kom maar door met de aanbiedingen om een prachtkerel van 23 vanaf september mee te helpen zich te ontwikkelen tot een prachtkok die gelukkig is in datgene wat hij doet en weet wat hij kan en wil.
Onderwijsland…..zittenblijvers worden thuisblijvers en dat ligt niet alleen aan het ontbreken van “studieuze houding”.
Ik zal hier thuis met mijn keukentafellief….ja een docent die koks opleidt en nee niet zijn vader en niet zijn leraar….wel verder praten over mijn perceptie en de zijne….
En mijn zoon? Hij trok een blik knakworsten open om het te vieren.
3 reacties
Met ontroering zit ik jouw blog te lezen over jouw zoon. Wat een topper, wat een doorzetter en wat een lef.
Een knuff voor jou en jouw zoon! Ik zou ff een cursus Spaans op je telefoon zetten, dan kan je hem blijven verstaan. ♥
Die komt er wel Karin!
En wie heeft nu van wie het doorzettingsvermogen geërfd? Hij van jou of jij van hem? Een ding is zeker: doorzettingsvermogen zit in jullie genen!
Wauw! Ik ga morgen meteen polsen bij mijn koksmatties!
Reacties zijn gesloten.