De afgelopen week heb ik bij toeval met leraren gesproken over de mondigheid van ouders. De leraren zijn werkzaam bij verschillende scholen en schoolsoorten.
Met mondigheid bedoel ik niet ouderbetrokkenheid maar echt de manier waarop ouders zich roeren in- en rond een school.
Een paar voorbeelden die ik hoorde….
Casus 1: Na herhaaldelijk waarschuwen omdat een leerlinge constant de les bleef verstoren, haalt de docent de leerling naar de voorste rij in de klas. Toch blijft de leerlinge doorkletsen en storen dus besluit de docent de leerling uit de les te sturen. Na de les werd er gesproken met de leerling en legt de docent uit waarom de leerling weggestuurd werd. Er worden afspraken gemaakt voor een volgende keer. Dezelfde avond belandt er een mail op hoge poten in de mailbox van de docent. Mijn dochter geeft aan zonder enige reden de les uitgestuurd te zijn: “ik deed helemaal niks, de juf heeft gewoon een hekel aan mij”. Of de juf even wil uitleggen waarom en de moeder geeft aan daar de volgende dag een hartig woordje met de juf over te willen spreken.
Casus 2: Een ouder en de leraar zijn het niet met elkaar eens over de pedagogische aanpak van een van de leerlingen. De ouder uit dat ongenoegen -in plaats van bij de directie- op het schoolplein. De ouder start daarop een handtekeningen actie om de leraar te verwijderen van school. Deze handtekeningen worden aan de directeur overhandigd vergezeld van een vlammend betoog….wij ouders eisen…
Casus 3: Enkele ouders hebben het privé (dus buiten school) met elkaar aan de stok. Regelmatig wordt dat op het schoolplein, soms zelfs fysiek, uitgevochten. Een van de ouders eist daarop dat het kind van de andere ouder in een andere klas geplaatst wordt. De school geeft daaraan geen gehoor en de leraar wordt IN de klas geïntimideerd door de eisende ouder. Beide ouders vechten het verbaal en fysiek met elkaar uit IN de klas.
Gisteren zag ik een nieuwsitem voorbij komen over een juf die uit wanhoop een kind op de stoel vastgebonden had. De directeur sprak daar in de pers schande over en liet nog enkele zaken vallen over berispingen en personeelsdossiers. Vanzelfsprekend ben ik geen voorstander van fysiek aanpakken van kinderen en vastbinden en afranselen.
Hoe komt dit verhaal in de pers? Wie heeft de krant benaderd? De boze (terecht geschrokken) ouder of de directeur die publiekelijk zijn werknemer afvalt?
Zo zijn er waarschijnlijk nog veel meer voorbeelden te vinden, die weinig over de kwaliteit van het onderwijs, de professionele houding van de docenten en het schoolklimaat zeggen. De voorbeelden hierboven zeggen iets over de mondigheid van ouders. Ook zegt het iets over het enkel denken aan “mijn kind” in plaats van 32 keer ”onze kinderen” of zeg 450 keer “onze school”.
Daarom gleed er vanmorgen een zure glimlach over mijn gezicht toen ik de eerste uitkomsten van de enquête las, die het AD uitgezet heeft.
68% van de invullers vind dat er op school les moet zijn in omgangsvormen.
Dat de invullers vinden dat er lessen in moeten komen verbaast me dus niet gezien de boven beschreven voorbeelden. Als je niet in staat bent om zelf correcte omgangsvormen te hanteren, moet je dat “opvoedingsprobleem” vooral bij de school neerleggen.
Laat dan de ouders thuis de lessen levensbeschouwing maar geven. Oh en maak gelijk even afspraken met je kinderen over kledingvoorschriften. Want de school kan er maar 1 opvoedingstaak tegelijk bij krijgen.
Wedden als we op scholen een normen en waarden debat organiseren dat dan de zaal leeg blijft. Op dat moment hebben we het namelijk over ouderbetrokkenheid en niet over hoe we met elkaar omgaan.