MijnMomenten die ik niet inleverde…

LONGREAD!!!

Toch weer een beetje in spanning omdat #mijnmoment er vandaag weer tussen staat dankzij het prachtige initiatief van Henk-Jan Winkeldermaat (aka @Punkmedia).

Ik merkte dat ik de veilige weg gekozen had bij het inleveren van mijnmoment. Er staan altijd zulke ontroerende verhalen tussen dat ik vaak denk…..het kan altijd erger, beter, blijer of verdrietiger.
Afijn, de momenten die ik toch wil delen…maar meer omdat het Karin’s momenten zijn, dichtbij huis en mezelf.

#Ruudwas
In april overleed Ruud Ketelaar eigenlijk heel onverwacht.
Ik ben daar echt verdrietig over geweest.
Vooral de kleine hechte social mediaclub die zich in goede tijden gevormd had, werd tijdens zijn crematie weer zichtbaar. Zijn kaart staat nog steeds in mijn zicht…zo gek dat je iemand die je bijna elke dag online ziet/spreekt/tweet zo kunt missen.

Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.
(Vasalis)

Er zijn trouwens meer mensen uit mijn tijdlijn vertrokken…gaan hemelen…gestopt met twitter/facebook.
Gek wel…..om dan soms nog een bericht van iemand tegen te komen.

Mam, W.. ligt in het ziekenhuis
Het is acht uur ’s avonds op 27 april, een app van mijn dochter.
Haar broer en mijn oudste zoon is opgepikt door de ambulance na een lelijke val met de fiets over een trambaan in Amsterdam.
Meer kon ze me niet vertellen, de batterij van haar telefoon was leeg.
Ik ga bellen naar wat ziekenhuizen om erachter te komen waar ik hem kan vinden.
Op de eerste hulp van het Lucas Andreas ligt hij nog na te genieten van een forse ketamine boost. Bij mijn aankomst ligt er dus een dopey man die vreselijk veel lol heeft met de ‘zusters’.

Toen de eerste roes voorbij was, was er de schrik, paniek en de diepe dip.
Een gecompliceerde beenbreuk (net onder zijn knie) gecombineerd met een verblijf op de acute zorg in een Amsterdams stadsziekenhuis. Wegwezen, was onze eerste reactie. De chirurg had vakantie dus een operatie kon nog wel ruim een week duren. Gelukkig was er een verpleegster in het ziekenhuis die het snapte.
Bed, rolstoel en krukken laten bezorgen bij zijn vader (die op vakantie was) en met een vriendin hem in een busje gehesen.
De maandag erop landde hij in de warme handen van de gispkamer van het Antonius in Leidsche Rijn en vervolgens bij een klasse orthopedisch chirurg.
Laat ik de verder ellende van ziekenhuis in, opereren en revalidatie maar laten voor wat het is.

Hij was net een jaar bezig als zelfstandig ondernemer en krabbelde net uit de put van.. en liep over van de opdrachten. Ineens had hij niks, noppes nada….zelfs voor de bijstand kwam hij niet in aanmerking in zijn revalidatieperiode.

Nog steeds is hij revaliderend, maar het gaat verbazingwekkend snel en goed.
Hij had ook het geluk om een baan te vinden, nou ja…een maand dan. De match tussen de uitgever waar hij werkte en de “nog niet helemaal uitgekristalliseerde inhoud” van de baan….maakt dat hij weer opnieuw aan het solliciteren is.

Blijven volhouden…want ooit komt hij op de plek waar hij hoort en krijgt hij die gouden kans.

Wel even een “sneer” naar werkgevers met vacatures: neem verdomme eens de tijd om netjes te reageren op sollicitaties en neem ook de tijd om beargumenteerd af te wijzen. Die klote standaard teksten zijn waardeloos, als er al een tekst komt!

Voor nu…bewonder ik zijn doorzettingsvermogen en zijn optimisme.

Oh en als je denkt ik zoek een eventmanager, regelneef die ook van creatieve uitdagingen houdt…geef even een seintje: hij verdient gewoon eens een keer rust, regelmaat en roem.

Nog meer ziek en zeer.
(voor de luie lezers: er gaat niemand dood)

Op 23 juni lever ik ‘s morgens mijn 86-jarige moeder af in het Gemini Ziekenhuis in Den Helder. Vanwege gal aanvallen moet de galblaas eruit. Fluitje van een cent zou je denken. Donderdagmiddag geopereerd, vrijdagmorgen in de auto mee naar huis met haar zus.

Toen ik zaterdag de wacht overnam was mams niet lekker. Misselijk (hoort bij galblaas) geen trek, moe en slap. Op zaterdagavond nadat ik er een hapje eten en een kopje thee ingepraat had, ging ze overgeven. De nacht was er een van…bed in en bed uit.
Op zondag na veel heen en weer bellen, in de Twingo naar de huisartsenpost. Voor de zekerheid met een teiltje op schoot. Wachten…wachten….wachten…kotsen…kotsen en kotsen. Op de bank bij de dokter kwam er weer een golf braaksel en ook hij vond dat zorgwekkend. Het risico op uitdroging was te groot. Dus met de ambulance weer terug naar het ziekenhuis.

Op de spoedeisende hulp holde de situatie achteruit, ze bleef overgeven werd slapper,zieker en suffer. De artsen besloten om een CT-scan te laten maken. Daarvoor moesten wel even de nieren gespoeld. Terug van de CT-scan kreeg ze de koude koorts, trillen, bibberen en kunstgebit klapperen. Voor haar een teken dat ze koorts zou krijgen…die liep ook snel op naar 39,7 graden.
Uit de scan bleek (discussiepunt) dat er iets niet goed zat in de buik, laten we het op een beklemde breuk houden.
Omdat mijn moeder bloedverdunners slikt en er toch besloten werd te opereren, werden er dus weer wat medicijnen door het infuus gepompt.
Op zondagavond (3 dagen na de galblaas verwijdering) werd ze weer onder volledige narcose gebracht en werd de breuk gerepareerd.

Ik rijd ‘s avonds laat naar haar huis met een dubbel gevoel.

Op dinsdagmiddag belt het ziekenhuis dat mams woensdag naar huis kan. Ik mopper…weer zo snel naar huis. ‘Mevrouw, ze heeft twee klysma’s gehad dus de ontlasting is op gang'(is er een dokter in de zaal?)
Niet dat ik het haar niet gun, maar die stoelgang is niet op gang, ze eet amper en de nieuwe wond lekt.
Ze ligt echter op een vreselijk stukje van het ziekenhuis, afdeling oost.
Ik zie het als de bejaarden parkeerplaats. Wel werken daar lieve en zorgzame verpleegkundigen, hen treft geen enkele blaam!

Een ziekenhuis is geen hotel en beter worden doet ze maar thuis. Bozig en vol twijfels over haar toestand, geef ik aan dat ik in het dossier opgenomen wil hebben dat ik het niet eens ben met dit snelle ontslag. Ik hijs haar weer in mijn Twingo en rijd naar haar huis.
Bijna direct na thuiskomst begint de misselijkheid weer op te spelen en gezien de ervaring van de vorige keer neem ik contact op met de huisartsenpost. Ik bespaar je de details maar rechtstreeks een dokter aan de lijn krijgen is lastig. Om 6 uur zegt het doorgeefluik van de chirurg dat ze “haar wel wil zien”. Een 86-jarige kotsend in een Twingo zetten is voor mij geen optie. Ik wil de huisarts aan haar bed en wel NU.
Dat gebeurt. Inmiddels ligt mijn moeder slap en ziek in bed. Ze heeft het wel even gehad met het gesleep. In overleg met de huisarts laten we haar in bed en krijgt ze iets tegen de misselijkheid. Omdat mijn moeder ongeveer een kilo medicijnen per dag slikt laat ik de huisarts ook even kijken naar alle belangrijke functies. We besluiten het aan te kijken tot de volgende morgen.

Om 12 uur ś nachts begint het van voren af aan. Lang leve internet, want ik denk dat er iets helemaal verstopt zit. Weer wordt de gang van alle noodlijnen ingezet. De ambulance verschijnt en de verpleegkundigen zijn het eens…ze moet terug naar het ziekenhuis. Binnen 12 uur na het tweede ontslag (onder protest) wordt ze weer in de ambulance gesleept.

Oh…ik was even vergeten te zeggen dat mijn moeder op Texel woont. Er zit dus een stukje zee tussen haar huis en het ziekenhuis. De enige manier om na 9 uur in de avond in het ziekenhuis te komen is met de nachtboot, die speciaal voor de ambulance in de vaart genomen wordt.

Inmiddels ken ik de weg in het ziekenhuis en het warme medeleven van de eerste hulp verpleegkundigen is fijn! Er wordt met veel geworstel een maaghevel ingebracht en er stroomt drab in een zak. Om 4 uur ‘s nachts leveren we mijn moeder weer af op de “ze zijn toch bijna dood” afdeling.
Tsja en dan: den Helder om 4 uur ‘s nachts en de eerste boot naar Texel om 6 uur. Gelukkig mag ik illegaal in een kamer en stap na een bezoek aan mijn moeder om 9 uur het ziekenhuis uit.
Om het verhaal nog wat dramatischer te maken. Op dat K..eiland Texel is geen reguliere busdienst naar den Hoorn. Je moet dan reserveren bij een belbus, die er wel stond maar niet door mij gebeld was. Na weer een grote bek moment mocht ik mee.

Ik ga naar huis, want de nachten en de stress (lees boosheid) breken me op. Daarnaast heb ik gewoon een bedrijf en er moet gewerkt worden om de rekeningen te kunnen betalen. Vrijdagochtend belt de zuster: het gaat goed met uw moeder…ze mag naar huis,
Op dat moment is de maat vol. ik geef aan dat ze mijn moeder dan maar met een tasje bij de bus moeten neerzetten, maar dat ik haar niet kom ophalen en er dus geen zorg voor haar is.
Hard, ik weet het, maar ik weiger haar uit het ziekenhuis op te halen totdat ik vind dat ze daaraan toe is. Dat betekent dat ik wil weten of ze regelmatige ontlasting heeft, of ze eet, drinkt, beweegt en niet meer misselijk is.
Dat doe ik op de woensdag daarna. Er is dan ook goede thuiszorg en wijkverpleging geregeld en tot 2 weken na haar vertrek uit het ziekenhuis is er iemand in huis.

De klacht die ik indien, na het afbranden van de matige zorg, de brakke dossiervorming en het verwijt aan de chirurg wordt zeer matig afgehandeld,
Mijn verwijt van slechte inschattingen en te vroeg ontslag wordt na een aantal briefwisselingen uiteindelijk met een (naar mijn mening) flutbrief van de chirurg, waarin een halve erkenning staat afgeraffeld. Over de kosten wordt gezegd dat de verzekering het wel dekt (over mijn reiskosten en drie weken inkomstenderving wordt niet gesproken).

Blijft voor mij staan dat de afstand Texel/Den Helder en een leeftijd (86) een criterium moet zijn om mensen iets langer in het ziekenhuis te houden.

Oh, hoe het met mijn moeder is?
Leuk dat je het vraagt, dat heeft het ziekenhuis namelijk nog niet gedaan.
Matig….heel matig. Fysiek en geestelijk is dit een zware tik geweest, waarvan ik me afvraag of ze er overheen komt.

De KarinVan…kampeerwagen met hindernissen
Laten we dan de aanschaf van een prachtig met veel liefde gebouwde kampeerwagen en de fantastische vakantie maar een mijn mooie moment noemen. Drie weken door Duitsland en Oostenrijk en alleen maar genieten en vrij zijn.

Helaas eindigde de vakantie met de pas aangeschafte Ducato Kampeerbus met pech.  Toen we na wat strubbelingen met de verkoper de kampeerwagen weer mochten ophalen zijn we direct weer op pad gegaan.
Mijn verjaardag brachten we 16 oktober bij 20 graden door in het Limburgse heuvelland. Helaas bleek toen weer dat de KarinVan gebreken vertoonde.
De verkoper moest dus weer aan de bak.
Eind oktober werd de wagen weer afgesleept…en nog steeds is die niet in ons bezit.
Hopelijk mogen we half januari weer testen of de motor lekker loopt.

En toen was het Kerstmis, #Georgewas
Zo ik begon…zal ik ook eindigen met een afscheid.
Op 1e kerstdag 2016 ….bij het natafelen …kwam het pushbericht dat George Michael er niet meer is.
Tussen ons gezegd en dan daarna gezwegen. Dit is de eerste artiest waar ik echt beetje sippig van ben na zijn overlijden. De anderen die ons dit jaar ontvielen waren groots….maar voor mij een ander soort groots.
Ik zwijmel in mijn net ingerichte vrouwengrot bij zijn muziek.

Oh en hoe het mij en mijn bedrijf gaat?
Dat lees je de komende dagen.
Ik heb in elk geval 1 voornemen: 365 dagen bloggen.