Deze week koos ik voor het openbaar vervoer.Een logische keuze want:
- Steden zijn tegenwoordig amper te berijden met een auto.
- Je bent een kapitaal kwijt aan parkeergeld.
- Je kunt een wijntje drinken op een bijeenkomst.
- Bij regen is OV minder irritant dan in de file staan.
- Je kunt zo reizen en werken tegelijk (dus je zit niet bellend achter het stuur).
Ik had deze week ook gewoon geluk….alle treinen reden en deden dat ook nog eens op tijd.
Dinsdag stapte ik, zonder dat ik het me bewust was, in een stiltecoupé.
De S op het raam, de oordoppen en de boeken in de handen van mensen zijn daar de uiterlijke kenmerken van.
Na 5 minuten dacht ik….stiltecoupé?
Vier kletsende of beter gezegd HARD FLUISTERENDE dames, ritselende kranten, een juf die lekker zat te bellen met haar vervanger (vandaar dat ik weet dat het een juf was), een zakje chips eter, een Whatsapper met het geluid van zowel de berichten als het toetsenbord aan, een mevrouw met een wortel…zo’n dikke winterwortel waaraan geknaagd werd.
En…dacht je dat iemand ergens iets van zei?
Al twitterend dacht ik….moet ik dan het ‘ben ik mijn broeders opvoeder loeder’ zijn.
Ja, want als niemand het doet is de verloedering compleet.
Natuurlijk waren de FLUISTERENDE dames na mijn ssssssst precies 10 seconden stil en als blikken konden doden had ik nu onder de graszoden gelegen.
Vanmorgen, andere trein, andere stiltecoupé….weer hetzelfde ritueel. Ik zat naast een Limburgse mijnheer en tegenover zijn Limburgse reisgenote….rebbelderebbelderebel.
Nadat ik 3 keer uitgebreid het S logo op het raam (tussen hen door) gefotografeerd had en zij de hint niet begrepen, heb ik het er bij gelaten.
Op de terugreis zag ik de S weer voorbij komen en dacht…mij niet gezien…die stiltecoupé werkt me op mijn zenuwen.
Het was heerlijk rustig in de tweede klasse, wat kabbelend gebabbel…wat geritsel van bladzijdes….maar verder .. lekker ZEN. Totdat een mijnheer (werkgever) telefonisch een sollicitatiegesprek ging voeren met een sollicitant. De werktijden, werkdagen, arbeidsvoorwaarden en salaris werden uitgebreid besproken. En voor de mensen die mij kennen, nee ik heb me er niet mee bemoeid, maar ik zou niet bij zo iemand willen werken.
Ook hier maakte niemand een opmerking over het eigenlijk vertrouwelijke gesprek dat publiekelijk gevoerd werd.
Kunnen we niet een klein beetje meer rekening houden met elkaar en ons heel soms gewoon eens aan de (fatsoens)regels houden?
Mijn oplossing: stel gewoon bel- leuter- en vreetcoupés in dan is de rest van de trein stiltecoupé.