Precies vandaag ben ik twee weken onderweg. Het voelt als veel langer, maar zonder het ‘ik wil naar huis’ gevoel.
Er begint een stevige routine in de vakantiestand te komen, waar ook even gemakkelijk van afgeweken kan worden.
Skip gedraagt zich meestal prima, dus ook die routine pak ik op. Lopen, eten en dan ga ik ofwel even boodschappen doen op het fietsje…ofwel zwemmen.
Sinds afgelopen zaterdag ben ik alleen op pad, nou ja…..zondag heb ik heerlijk gezwommen en gegeten bij @campenier en zijn familie.
Maandag ben ik vertrokken naar Saint Gilles aan de rand van de Camargue. De camping La Chicanette bevindt zich midden in het dorp. Ik wilde namelijk lopend of op de fiets wat boodschappen kunnen doen. De hitte in de KarinVan loopt net zo hard op als in een auto en ik wil Skip niet aandoen dat hij het te heet krijgt. Passen en aanpassen dus.
In Saint Gilles heb ik eerst gekeken en rondgevraagd of het te doen zou zijn om met de fiets en fietskar de Camargue in te trekken. Dat bleek nogal wat enge ‘langs een drukke weg’ paadjes te bevatten. Daarom ben ik gewoon in de bus gestapt, heb Skip naast me neergezet op de voorstoel en ben gaan rijden. Naar Saintes-Maries-de-la-Mer om de zee te zien (en effe over het strand te lopen), daarna gewoon zigzaggend door de Camargue rijdend.
Eigenlijk weet ik niet waarom het me zo aantrok. Misschien vanwege de herinneringen aan Paul, wij waren er in 2009. Voor de ‘prachtige landschappen’ hoef je het niet te doen.
Natuurlijk is het gaaf om zoutpannen en rijstvelden te zien en om paarden te zien lopen, maar verder?
Het eerste dat ik kocht was “inheemse’ muggenspray (tip: Parakita roll on) en antjeuk (Hydrocortison in een tube was de tip van de Pharmacie), want muggen zijn echt voor het eerst in de aanval gekomen.
Vanmorgen ben ik weer in de bus gestapt en ben een klein stukje opgeschoven. Ik wilde iets minder heet, iets meer schaduw en natuurlijk water (oh en natuurlijk een zwembad).
Het werd Bagnols Sur Cèze, de eerste 4-sterren camping van deze vakantie, Les Genets d’Or.
Bij binnenkomst viel me al op dat er veel Nederlandse teksten te zien waren. Een ANWB-camping dus. De receptie en de bediening in het restaurant is dus gewoon in het Nederlands. Een knoeperd van een camping, waar ik alleen keek naar een stille en schadwurijke plek. Ik werd fijn geholpen door een familie uit Waalwijk die me de beste plek gewezen hebben. Gevolg is…ik kijk recht in de voortent van mijn Belgische overbuurvrouw en ik moet op de fiets naar de wc. Geen probleem natuurlijk.
Het is echt een “wezijnerbijna” camping. Sommige mensen staan hier zelfs vier weken.
Een ons-kent-ons plek dus.
Morgen ga ik eens een flink stuk aan de wandel, want we zitten hier midden in de wijngaarden.
Mijlpalen (want dat is de titel)
- Ik geniet inmiddels echt van het rijden op de verschillende wegen van A naar B.
- Ik heb echt schijt aan bumperklevers, met een arm uit het raampje, zwaai ik naar ze als ze me inhalen.
- Ik haal mijn neus op voor slingerweggetjes en vertrouw helemaal op Google Maps.
Gisteren in de Camargue heb ik de routeplanner niet aan gehad, want ik heb het gevoel dat je niet verkeerd kunt rijden….soms een beetje om. - Vanvond ben ik voor het eerst sinds Paul overleed, alleen uit eten geweest. Ik had mezelf opgelegd om de telefoon in mijn tas te houden en geen boek mee te nemen. Mensen kijken is leuk.
Voor kampeerders (echtparen).
Ik ervaar een acute terughoudendheid als het gaat om echt contact maken. Een hallootje en dagje gaat prima, maar daar blijft het bij. Onderweg maak ik regelmatig een praatje met mensen die ik tegenkom en bevraag ze over goede plekken en tips. Dat is leuk!
Maar op de campings zelf…
Gisteren vroeg ik aan mijn buren welke haringen en welke hamer ze gebruikten om de luifel mee vast te zetten. Ik keek even bij ze af. Toen ik de haringen echt niet in de grond kreeg durfde ik te vragen om hulp…helaas werd er niet geholpen. Een mompelend “de vuist heeft ons Spanje doorgeholpen” maar verder geen handje.
De Engelse achterburen (ik vroeg of zij de regen meegenomen hadden) gaven niet eens een reactie en bleven fijn fitnessend op hun matje.
Deze is voor de dames:
Een vrouw alleen op pad is geen bedreiging voor jouw huwelijk. Niet alle vrouwen die alleen reizen zijn op zoek naar een vent en al helemaal niet op zoek naar het stukmaken van een huwelijk.
Deze is voor de heren:
Een handje helpen is beter dan een ander laten prutsen. Ik vraag niet om het geheime recept van Coca Cola, maar om een sterke hand die effe de haring de grond inramt.
Ik sta niet op blokken (dus een scheetje beef) want ook daar zou ik hulp bij nodig hebben.
Is het campingleven zo veranderd?
Ik schonk gisterenmorgen de vier Franse fietsende overbuurmannen ongevraagd en spontaan een lekker vers gezette bak filterkoffie….dat is CampingMores!
Oh en de grote luifel staat! Niet perfect, maar hij heeft me al twee forse buien droog gehouden.
1 gedachte op “Mijlpalen”
Dat morren en niet helpen is totaal niet ala camping. Gewoon mensen met een klein pikkie of te grote hangtieten.
Beide heb je niets aan.
Je bent gewoon sufferds tegen gekomen! Ga lekker genieten! Kus
Reacties zijn gesloten.