Auteur: Paul Laaper
Update
Als je dit leest, heb ik er drie weken bestraling opzitten. Tot nu toe zo goed als geen bijwerkingen, maar ik vermoed dat dat niet zo blijft. Het enige vervelende is dat bijna alle afspraken in de middag zijn en dat betekent dat er weinig ruimte is om wat anders te ondernemen. En dan te bedenken dat de bestraling zelf maar een paar minuten in beslag neemt. Het is weinig enerverend. Het zij zo.
Overwegingen: hoe ervaar je het proces tot nu toe, hoe sta je erin?
Tsja, probeer daar maar eens antwoord op te geven. Zo’n proces kent vele elementen en hoe je die ervaart is afhankelijk van de keuze die je daarbij maakt. Want bij bijna alles zijn er meerdere mogelijkheden. En dat je keuzes hebt, betekent dat je invloed uit kunt oefenen.
Ik zal mijn keuzes hierna beschrijven, maar spreek daarmee geen oordeel uit over de keuze die iemand anders maakt, dat is ieders eigen verantwoordelijkheid.
Acceptatie. Het feit dat je kanker hebt, is geen keuze. Je kunt vervolgens kiezen voor de slachtofferrol, maar ik ben de patiënt die zegt ‘ok, het is me overkomen, ik probeer er het beste van te maken’. Je kunt de patiënt zijn die zijn genezing alleen af laat hangen van de tomeloze inzet van artsen, verpleegkundigen, medicijnen etc, maar ik kies ervoor om daarnaast actief te werken aan mijn eigen genezing door te doen wat daarbij helpt.
Is het zwaar? De een ervaart het als een kilo lood, ik als een kilo veren.
Taxi. Dagelijks twee uur in de taxi kun je slapend op de achterbank doorbrengen (soms is het nodig) of je favoriete podcasts beluisteren. Ik zit naast de chauffeur m/v, omdat het voor hen en mij ook leuker is om die ritten keuvelend door te brengen. Het heeft me inmiddels waardevolle tips voor vakantiebestemmingen opgeleverd, een interessant gesprek over energie en de verduurzaming van je huis en ik weet wat de taken van een baanmarshall bij motorraces zijn. En dat naast de avonturen die taxichauffeurs meemaken. Het scheelt natuurlijk dat een aantal chauffeurs mij al meerdere keren gereden hebben.
Bestraling. Onderdeel van het totaalpakket. Je kunt je ergeren aan de wachttijden, ik beluister mijn favoriete podcasts. Over de bestraling zelf heb ik al iets geschreven. Of je daarbij een keuze kunt maken over hoe je die beleeft, betwijfel ik. Iemand die wat claustrofobisch is, zal niet zomaar een knop om kunnen zetten. Voor mij is het gelukkig geen opgave.
Humor. Zijn harde grappen en grappen überhaupt wel mogelijk? Humor werkt relativerend, maakt het ongrijpbare grijpbaar. Dat hele grote onbevattelijke en bedreigende, wat kanker is, wordt door humor wat kleiner gemaakt. Niet minder erg, het blijft een kilo. Dus ja, wij kiezen bewust voor het gebruik van humor. Grappen over mijn ontbrekende oog zijn geen probleem, geeft mij ook de mogelijkheid de dingen in een ander perspectief te zien. Voor zover dat kan met 1 oog.
1 Oog. Hiervoor geldt eigenlijk hetzelfde als wat ik bij acceptatie en in vorige berichten al beschreef. Het devies blijft: goed uitkijken! Het enige echte ongemak dat ik ervaar, is dat ik geen auto mag rijden. Het beperkt mijn mobiliteit sterk, zeker als het weer wat slechter wordt.
Thuiszorg.Verzorgt dagelijks de wond van de oogkas waarbij we veel lol hebben. Over de vpk-en van de thuiszorg heb ik al eerder een bericht geschreven. Ik kan me niet voorstellen dat je die anders benadert/behandelt dan dat ze jou benaderen/behandelen. Uit de gesprekken die ik met ze heb, maak ik op dat er mensen zijn die die keuze dus wel maken.
Reacties. De reacties die we krijgen, met name die op de blogposts, maar ook alle andere blijken van betrokkenheid, zijn echt een steun in de rug. Dus daar genieten we best van.
Zorgen. Maak je je dan geen zorgen? Natuurlijk wel. Ik heb ze beschreven in de aanloop naar de operatie. Ook het effect van de bestraling is een zaak van afwachten. Maar het mogelijk negatieve resultaat laat ik nu nog niet mijn leven beïnvloeden. Het zou betekenen dat er een donkere wolk boven elke dag zou hangen. Dan kies ik toch maar voor de zon.