Eindelijk weer een bericht van de patiënt in kwestie. Het laatste bericht op dit weblog ging over de goede uitslag die we kregen over de MRI-scan, dat was ook prettig om te horen. Maar de maanden november en december waren fysiek gesproken geen beste maanden voor me. Ernstige vermoeidheid, bloedarmoede, bacteriële infectie in de oogkas, bacteriële infectie van de huid aan de rechterkant van het gezicht, het kon niet op. Inmiddels ligt dat grotendeels achter me en is er wel wat vooruitgang geboekt.
Tijdens de bestraling is de gehoorzenuw van mijn rechteroor geraakt, waardoor ik aan die kant zo goed als doof ben. Uit de hoortest die afgenomen is, bleek dat ik nog ongeveer 10% hoorde. Dus een hoortoestel voorgeschreven. Het blijkt dat naarmate je ouder wordt je gehoor sowieso achteruitgaat, dus ik kreeg voor mijn linkeroor als leeftijdsbonus ook een hoortoestel. Het went snel hoor, van die apparaatjes in je oor.
De doofheid aan één oor vond ik een grotere handicap dan het missen van een oog. Sociale interactie is blijkbaar meer een zaak van horen dan van zien.
De problemen in de mond zijn grotendeels voorbij, al kan ik nog steeds geen spicy voedsel eten en alcohol drinken (mijn wijnkelder roept!). Ook ontstaan er nog spontaan blaren in een deel van mijn mond, maar die verdwijnen ook weer binnen een paar uur. Alles als gevolg van de de bestraling. Dit kan nog wel een paar maanden duren. Hetzelfde geldt voor smaak en reuk, nergens te bespeuren, op een paar ingrediënten na.
Vandaag is er wel een begin gemaakt met een belangrijk traject: de reconstructie van mijn aangezicht. Tijdens de operatie in juli, zijn er 3 implantaten geplaatst, die vandaag vrijgemaakt zijn. Vreemde gewaarwording als ze met schroevendraaier en dopsleutel in je hoofd bezig zijn. Volgende week worden er dopjes op die implantaten geplaatst die de basis vormen voor het bouwwerk van de prothese. Als alles volgens plan verloopt, zou medio april-mei het proces afgerond kunnen zijn.
Verder is het aansterken geblazen en hier en daar een controle aflopen. En dat alles onder de bezielende leiding en spiedend oog van mijn persoonlijk verzorgster: zuster Karin!
De zijlijner vult aan (Zuster Karin).
Ik ervaar deze keer als veel zwaarder en heftiger. Vooral de vermoeidheid van Paul maar ook de moeite om zich ‘warm’ te houden zijn lastig voor mij om mee om te gaan. Vroege slaaptijden en met mijn opvliegers is een kamertemperatuur van 19 de max. ik gedij dus niet goed op 21 soms 22 graden in de huiskamer.
Het geven van kleine duwtjes vooruit is ingewikkeld en voorzichtig.
Dus de lange weg te gaan geldt zeker ook voor mij.
Weg van huis en aan de slag zijn is voor mij een must vanwege mijn eigewijze brood op de plank gedrag, maar daarnaast blijft het zorgen voor Paul belangrijker.
Weet je hoe vervelend het is om heerlijk calorierijke chocolademousse per liter te maken als je zelf een paar kilo wilt afvallen?
en weer door…..