Auteur: Paul Laaper
Even wat rechtzetten en aandacht schenken aan degenen die het verdienen. De mensen die, naast mijn onvolprezen Karin, dagelijks een belangrijke rol spelen bij mijn verzorging, zijn de vpk-en van de thuiszorg. Elke dag weer, professioneel, liefdevol, patiëntgericht. Heldinnen en helden zijn het.
De wond die verzorgd moet worden, is niet veel voorkomend, dus niet iedere vpk heeft er ervaring mee, maar zal er toch een keer aan moeten. De afgelopen week deed die situatie zich voor en ze had dan ook een collega meegenomen die wel die ervaring heeft. Verband eraf gehaald en toen de schrik. Ik kan het me voorstellen: waar eerst een oog zat, is nu alleen een zwart gat zichtbaar, waar je met een zaklamp in moet schijnen om wat te zien. Als je dat voor het eerst ziet, zal het zeker luguber overkomen. Zonder commentaar nam de collega het over en terwijl ze uitlegde wat ze deed klaarde ze de klus.
De volgende ochtend hetzelfde tafereel. Ook nu na het verwijderen van het verband de aarzeling. Aangemoedigd door de collega en mijn ‘Joh, ik voor het eerst een oog kwijt, jij voor het eerst een oogwond verzorgen’ ging ze aan de slag. Oogkas schoonspuiten, zalf smeren, verbinden, alles alsof ze het al jaren deed.
En het zal mijn weke docentenhart wel zijn, maar ik vond het een ontroerend moment.