Mediawijsheid, laat een gedachte een gedachte blijven.

Deze week stond er in verschillende kranten dat het eigenlijk wat droef gesteld is met de informatievaardigheden en mediawijsheid van de Nederlandse jongeren.
Vanwege mijn studie en onderwijsachtergrond span ik me al heel lang in om ICT bekwaamheid en daarin opgenomen Mediawijsheid op te nemen in de bekwaamheidseisen van docenten.
Ik zie je nu knikken, ja hoog nodig om daar aandacht aan te besteden, in onderwijs.

Maar, hoe is het gesteld met de mediawijsheid van de zogenaamde professionals?
De reden waarom ik er nu over schrijf is,  dat ik onlangs via de mail en telefonisch wat kleine strubbelingen had met iemand over een Tweet en een niet officieel Twitteraccount. Het probleem was gelukkig snel opgelost, maar als actief sociale media gebruiker bleef die aanvaring toch knagen.

Het is onmogelijk voor bedrijven om alle uitingen van personeel op online kanalen te monitoren en daar waar nodig te corrigeren. Vandaar dat er ook bij veel bedrijven een gedragscode Sociale Media van kracht is.
Maar wat mij betreft mag on- en offline gedrag niet van elkaar verschillen.

TrainingsTweets
Hoe vaak zie je op Twitter niet de “oefentweets” van mensen die bij een interne training de eerste stappen op Twitter zetten?
Vaak worden er dan ineens een aantal nieuwe Twitteraccounts aangemaakt en wordt de nadruk gelegd op: zet vooral de link naar de website van ons bedrijf in je profiel.
Ga later thuis maar op zoek naar een leuke foto.
Vervolgens zie je dan de grootste bagger voorbijkomen.
De vaak extern ingehuurde trainer, die het vooral mooi vind met een #hashtag te werken en het ook erg leuk vind allerlei Tweets die in zijn of haar richting komen te retweeten, vergeet mediawijsheid als uitgangspunt te nemen.
Door mijn tijdlijn glijden dan de meest jolige Tweets en #selfies met bijbehorend commentaar, waarbij een slimme meelezer in de meeste profielen kan achterhalen waar die mensen werken.
De trainer vergeet vervolgens aan het eind van de sessie even met elkaar de tweets terug te lezen  om mensen erop attent te maken dat Tweets in zo’n startstadium nog verwijderd kunnen worden.

Wanneer je vanuit corporate communicatie  medewerkers benadert om hen te corrigeren over een uitspraak of over het algemeen gebruik van sociale media, moet je zelf alert moet zijn op je eigen gedrag en dat van je medewerkers, ook bij een training.
Dan kunnen in scholingssessies Twitteraccounts met een eitje en een link naar de bedrijfssite in het profiel niet.
Dan kunnen Twitteraccounts met dubieuze namen niet of het wordt in elk geval uitgelegd waarom het niet slim is.
Dan kunnen zeker foto’s van collega’s die er zelf niet om gevraagd hebben om online geplaatst te worden niet.

GedachtenTweets
Terwijl deze blogpost in de stijgers stond, was het afgelopen weekend weer heel gezellig op Twitter tijdens het Eurovisie songfestival.
De meeste berichten kon ik wel hebben, een goeie grap is nooit weg, alhoewel ik na de zoveelste baardgrap wel zoiets had, nou is het leuk geweest.
Waar ik me echter wel steeds meer over verbaas is omzetten van een gedachte in een Tweet.
Waarom worden “personen” ,ongeacht waarvandaan en in welk TV programma zij optreden, vaak tot op de enkels afgebrand?
Wanneer een “gewone burger” op TV verschijnt ,of het nu bij  Boer zoekt Vrouw, de Rijdende Rechter of het Eurovisie songfestival is,  afbranden zullen we.
Op grond waarvan zijn wij op Twitter zo keihard over uiterlijkheden, sexuele voorkeur, geslacht of wat dan ook over een persoon?
Wie met z’n neus op TV verschijnt  vraagt er zelf om lees ik geregeld, maar is dat zo?
Moeten we echt mensen zo vreselijk onderuit halen en persoonlijk vernederen?
Las ook deze ergernis bij  @johnknappers in een eerdere blogpost : Ik ken jou (niet)
Afgelopen weekend zag ik zelfs een paar prominente politici zeer forse uitglijders maken en daar vervolgens niet erg reflectief mee omgaan.

Wanneer je iemand face to face spreekt, zeg je dan ook in hun gezicht wat je op Twitter tikt?

Laat een gedachte een gedachte en maak er geen ondoordachte Tweet van!