Mag ik je een handje helpen?

Eerst een update over hoe mijn dag/dagen eruit zien en hoe het met me gaat.
Het gaat aardig. De meeste dagen ben ik aan het werk,  daar pak ik de draad weer lekker op. Een aantal nieuwe opdrachten en leuke uitdagingen rolden afgelopen dagen mijn mailbox in.

Thuis
De weekenden zijn lastig. Zaterdagen hou ik vast aan het stramien dat we al jaren hadden. Het huishouden, de tuin iets meer tijd voor koffie en ‘rommelen’.
Zondag moet ik mezelf aanzetten om in beweging te komen, een rondje te lopen en mag ik echt van mezelf niet aan het werk.
De vroege avond, als het donker wordt blijft een vervelend moment.
Andere plotseling verdrietige momenten zijn er genoeg. Het missen van delen….zoals de zon in de tuin, de uitslagen van de verkiezingen, slepen met containers vol blad.
Soms begin ik een zin en bedenk dan ineens dat ik het tegen niemand heb.

Stapjes naar voren
Opruimen en herinrichten van plekken in huis beginnen (in mijn hoofd) vorm te krijgen. Mijn jongens hebben net een Oosterweg projectbeschrijving ontvangen, want er moet wel wat gebeuren in huis.
Ik zeg mijn kantoor definitief op, dus moet ik een echt goede werkplek hebben.
Ik wil boven gaan slapen, dus de (nieuwe) slaapkamer en badkamer moeten even onder handen genomen. Het mag natuurlijk niet de hoofdprijs kosten, want het zijn rare tijden en de hoofdprijs heb ik financieel nog niet gewonnen. Dan moet ik gaan inpakken en dingen verplaatsen en dat zijn weer heel lastige hobbels om te nemen.

Informatiehonger
Om mijn informatie honger te stillen, heb ik inmiddels een aardige verzameling zin- en onzin artikelen en boeken over rouw en rouwverwerking gevonden.
Een van de modellen die ik regelmatig tegenkom zijn de 5 fasen van rouw van Elisabeth Kübler Ross. Ik ken die fasen vanuit de Agile wereld en verandermanagement ook wel als de verandercurve.

Misschien dat ik er daarom een beetje cynisch over ben, want wat voor een ‘werknemer of een team in een verandertraject werkt, heeft wat mij betreft niets met echte rouw te maken. Maar dat is mijn mening…wie weet hebben anderen er wel iets aan.

Het is Oké om je niet Oké te voelen!
Toen ik afgelopen donderdag als een hongerige wolf begon aan het boek Het is Oké om je niet Oké te voelen, had ik wel honderd oh ja, momenten. Het boek is een vertaling uit het Engels en is geschreven door Megan Devine. Zij verloor haar man 10 jaar geleden onverwachts. Ze ging schrijven als rouwverwerking, dat werd uiteindelijk een boek en er is inmiddels forse en informatieve website uit voortgekomen.

Het boek beschrijft manieren voor ‘het liefdevol dragen van verlies’ want ‘rouwen is domweg liefde in zijn pijnlijkste vorm.’
Vooral de insteek dat rouw geen ziekte is, die je moet genezen is heel herkenbaar.
Het feit dat de wereld denkt dat je zo snel mogelijk van ‘het probleem dat rouwen is’ af moet raken, is net zo herkenbaar.

Ik bleef tot vandaag kauwen op de gedachte….als ik jou als lezer nou help door nog meer te beschrijven..help ik dan mezelf ook?

Aanleiding van deze blogpost.
Ik sprak afgelopen week een aantal mensen,  die ik zelf ben gaan bellen, gewoon omdat ik wilde weten hoe het met hen ging. Tijdens die telefoongesprekken merkte ik dat sommigen het lastig vinden om met me te praten. Ze lazen de diepbedroefde blogposts en dachten een chronisch huilende vrouw aan de lijn te krijgen. Anderen (ook mensen heel dichtbij) hebben het gevoel, als we ‘er’ maar niet over beginnen, dan helpen we Karin. Een (telefoon)gesprek is dan voor mij ingewikkeld. Ik wil juist wel vertellen hoe het met me gaat, soms en niet aan iedereen op elk moment dat de beller denkt…laat ik eens bellen.
Woorden als: je moet lichtpuntjes zien en vooruit kijken kom op meid…het leven gaat door… maken me eerder boos dan dat ze helpen.

De clichés: het slijt wel, je bent sterk, morgen zal het beter zijn, je moet gewoon afleiding zoeken, neem de tijd, zijn lastig voor mij om mee om te gaan en daarmee ook voor jou.
Ik weet en ik voel dat veel mensen echt heel erg meeleven, meevoelen en mee verdrietig zijn, maar soms lopen we op een ander pad.

Bekijk het eens anders.
Ik heb niet alleen mijn keukentafellief verloren….jij bent Paul ook kwijt. Welke relatie je ook met hem had. Jij voelt toch ook nog steeds,op welke manier dan ook, verlies?
Wanneer je hem niet gekend hebt, maar mij wel kent en niet weet wat te zeggen of te doen, dan wil ik je er wel bij helpen.

In het boek Het is Oké om je niet Oké te voelen, zit een bijlage waarin een aantal tips staan om een rouwende te helpen, helaas is die nog niet in het Nederlands beschikbaar als download. (Er is hier wel een gratis download in het Engels)
Ik vond de term ‘Emotionele ongeletterdheid’ die gebruikt wordt prachtig.

Hieronder in mijn eigen woorden wel een aantal dingen waarvan ik denk dat het handig is om ze op te sommen, zodat jij een handvat hebt als we elkaar weer zien of spreken.

Als ik jou was…
Vertel me liever niet wat ik moet doen en laten, jij bent mij niet.
(gezond eten, wandelen, niet te veel drinken, op tijd naar bed, extra vitamines, blablabla….)
Verkoop geen (gelovige) onzin
Niemand weet wat de toekomst brengt (morgen is het beter) en niemand weet waar doden naartoe gaan (hij is nu op een mooiere plaats).
Ik ben er nog wel en ik heb soms alleen maar een bevestiging nodig dat het leven gewoon kut is.
Je hoeft mijn verdriet niet over te nemen, maar laat me wel verdrietig zijn.
Ik weet dat het het vreselijk is om iemand te zien huilen en verdrietig te zien zijn. Maar probeer dan geen afleidingsmanoeuvres in te zetten. Effe meehuilen of er gewoon zijn en je mond houden is een beter idee.
Ik heb een tante gehad….
Deze zin gebruikte ik ook vaak als ik schreef of vertelde over Paul zijn ziekte. Iedereen heeft rouw en verdriet meegemaakt, maar als ik over mijn verdriet vertel laten we er dan geen wedstrijdje, mijn verhaal is erger dan dat van jou, van maken.
Neem jij het initiatief alsjeblieft en wordt niet boos als ik niet snel genoeg of enthousiast reageer.
Je moet me bellen als je iets nodig hebt is echt een heel lastige. Ik wil wel eens bellen, maar hulp vragen is echt het moeilijkste dat er is.
Zwijg niet dood en zeg niet; dat heb je al verteld.
Ik val in herhalingen en vertel vaak hetzelfde verhaal. Over Paul mogen praten en hem betrekken in mijn dagelijkse doen en laten, is onderdeel van mijn rouwen. Juist herinneringen ophalen en weet-je-nogjes zijn mooi en goed.
We gaan het even over iets anders hebben, kun je dan in deze fase beter niet zeggen, dat bepaal ik liever zelf. Als jij je er ongemakkelijk bij voelt…moet je dat gewoon zeggen, dan hebben we het er over.
Beter ongelukkig uit de hoek komen dan wegblijven.
Deze gaat over die mensen waarvan ik in de veronderstelling verkeerde dat zij mij of Paul na stonden en waar ik niets meer van hoor. Als je het eng vindt, zeg dat dan.
Ik leg mijn hele hebben en houwen niet bij je neer, ik vraag niets van je…maar ik ben ook wel benieuwd hoe het met jou/jullie gaat.

…en dan nog dit
Herken je de zin: dat kan ik er nu even niet bij hebben?
Als ik die ‘ iets erbij’ ben. Ga vooral door met je eigen leven, het was mooi je gekend te hebben, no hard feelings!