Nog vier weken erbij maar wat geniet ik (stiekem) van de nieuwe vormen van (muzikale) samenwerking.
Om maar even met iets positiefs te beginnen.
Slikken…
….en weer doorgaan
We zitten nog een paar weken thuis dus.
Mijn hart gaat uit naar
- De zzp’ers die echt piepzakken nu.
- Die kleine en grote ondernemers die hun omzet zien opdrogen.
- Die mensen die nu thuis zitten en denken..hoe nu verder.
- Mensen met tijdelijke contracten of flexers.
- Tuinders, (vooral van mijn lievelingsvoedsel….asperges….ik hoop dat ik ze zelf mag steken).
- Mijn moeder die nu echt wel wat sippiger klinkt dan vorige week.
- Leerlingen in groepen 8…..de musicals….het afscheid
- Examenkandidaten, geen eindexamenstunts..geen feesten….
- Mensen die al in een slechte situatie zaten…schulden, scheiding en meer shit
- Mensen die geen huis hebben of helemaal niemand hebben.
Ik gniffel wel af en toe een beetje gemeen om mensen die met hun kinderen thuis zitten.
- Leren ze docenten eens te waarderen.
- Leren ze weer wat opvoeden is.
- Leren ze weer moeilijke vragen beantwoorden.
- Leren ze weer rekenen, taal en voorlezen.
Ik heb dan tegelijk medelijden met de kinderen, die missen hun klasgenootjes, vriendjes en de juf of meester.
Nee, ik vergeet de rest van de wereld niet…maar daar word al voor geklapt, gezongen en geschreven.
Eigenlijk maakt het niet uit wie of wat je bent…
Het is gewoon voor iedereen hevig, heftig en ik heb momenteel dagelijks heel veel tissue momenten.
Voor nu:
Samen sterk…en straks ook echt weer samen aan het werk.
1 gedachte op “Lief dagboek 11: Auw..”
Laten we maar voor elkaar blijven klappen, we hebben het allemaal op gezette tijden nodig.
En wat heb ik veel respect voor je, met al die ballen die je in de lucht houdt op al die verschillende fronten en dan óók nog aan anderen denken. Ga je proberen ook een beetje aan jezelf denken? Je bent het waard
Reacties zijn gesloten.