Leedladder

Ik trek in elk geval de joker voor het niet publiceren van de blogpost over parttime (werken). Suddert al een week, maar ik kan er geen eind aan blogbreien.
Nieuwe WOT nieuwe kansen.

Joker: 1) speciale speelkaart die alle waarden kan aannemen, 2) teken van algemene waarde

Ik trek ‘de leedladder’ joker.

In december belde mijn neef (we zijn zo goed als samen opgegroeid) dat mijn nichtje, zijn zus, ongeneeslijk ziek was. In sneltreinvaart ging het bergafwaarts en op 10 april overleed ze in een hospice. In ons volwassen leven hebben we elkaar bij gelegenheden (lees begrafenissen en kroonjaren) gezien, dus de band was enkel die van familie. Bloed is dikker dan water, zeg maar. Ze zou vandaag 60 jaar geworden zijn.
Dat ter inleiding.
Afgelopen dinsdag was haar afscheid. Het was voor mij de eerste keer na het overlijden van Paul, dat ik in een crematorium was en dat er heel veel mensen (met verdriet) bij elkaar waren. De familie is piepklein en ik wilde er vooral zijn voor mijn neef.

Bij aankomst viel me op, dat er verschrikkelijk veel bloemen op het grasveld naast het crematorium lagen. Grote kransen (de linten er wel af), bossen bloemen en dikke rouwboeketten. Ik vind daar wel iets van, maar niet vandaag.
In de aula was het druk, heel erg veel mensen. Jong en oud door elkaar heen.
Ik kende niemand, ik voelde me alleen met velen.

Bij toeval kwam ik direct achter de dochters, schoonzoons en partner van mijn nichtje te zitten. Ineens was ik terug in september 2020. Niet qua gevoel voor mezelf, maar de herkenning van het verdriet, het hele diepe verdriet van naasten. Het snikken, snuiven, huilen en de stiltes. De mooie afscheidswoorden, verhalen en muziek.
(Gelukkig een heel andere muziekkeuze dan die van Paul zijn afscheid)

Daarbij spookte ook steeds door mijn hoofd: jaja, jullie zeggen wel dat je er voor hem, haar grote liefde blijft zijn, dat hij altijd kan bellen en dat jullie hem gaan helpen …..wacht maar tot je een paar maanden verder bent.
Jullie leven gaat door…..zijn wereld is ingestort.

Een beetje machteloosheid voelde ik ook. Want ik ken de liefste van mijn nicht amper en wie weet gaat het daar allemaal gewoon veel beter dan bij mij.

Op de terugweg in de auto merkte ik dat mijn eigen verdriet weer even vet opspeelde en gisteren en vandaag waren niet de beste dagen van de week.

Het is en blijft bij vlagen gewoon klimmen en dalen op ‘de leedladder‘.