Het kan nog net, het is pas 23.58 uur en dus nog donderdag.
Taboe ~ 1) Dit is geen onderwerp van gesprek (crypt.) 2) Heilig verbod 3) Heilig 4) Iets waarover men niet praat 5) Iets waarover niet gepraat mag worden 6) Iets waarover men niet praat (crypt.) 7) Niet toegestaan 8) Niet bespreekbaar 9) Onbespreekbaar 10) Ongepast 11) Onschendbaar 12) Onaantastbaar 13) Onaanraakbaar 14) Onbespreekbaar onderwerp
Ik ervaar emoties en deze laten zien, als een persoonlijk taboe. Huilen is taboe, gefrustreerd zijn is taboe, zeggen dat je niet lekker in je vel zit, is taboe.
Natuurlijk heb ik het hier niet over mijn privéleven, maar over mijn professionele identiteit.
Het laten zien van emoties is not done, denk- weet- voel- en ervaar ik.
(Inmiddels heb ik hier al 4 keer de verhaallijn veranderd, want het is zelfs lastig om erover te schrijven).
Het me zakelijk opstellen in professionele situaties en mijn emoties uitschakelen is een van de moeilijkste dingen die ik in mijn werkende leven ervaar en ervaren heb.
Of het een vrouweneigenschap is of mijn eigen gebrek dat weet ik niet, maar als ik boos ben (van binnen) kan ik moeilijk afstand doen van mijn gevoel en kan ik niet neutraal denken en doen.
Natuurlijk is het psychologie van de koude grond, maar voor mij is dat een van de redenen dat ik andere ambities heb dan dat ik ooit had, want wie wil nu zo’n snotterend mens als weetikveelwat.
Daarom aardde ik niet in de laatste functie die ik had als werknemer. Boosheid vanwege politieke streken en het gevoel “genaaid’ te worden, wogen zwaarder dan het schouders ophalen en weglopen. Ik denk dat ik die eigenschap gewoon niet heb. Ik bewonder ook (met name mannen) die gewoon nergens last van hebben na een fittie.
Gisteravond zag ik een Tweet voorbij komen van een collega ondernemer die gewoon een soort van ziek was van een zeikmail. Ik kan daar ook nachten van wakker liggen, wat deed ik niet goed, niemand houdt van me, waarom hij/zij wel en ik niet. Kom me niet aan met hij/zij is beter, dat erken ik dan zonder slag of stoot.
Het gevolg is trouwens dat ik (soms terugkijkend) de grootste (mail)bitch aan het worden ben die er is, en dat is nog veel vervelender, want dan lig ik weer wakker van mijn eigen bitchy gedrag.
Wat ik ermee doe? Met die emoties?
Soms voor lief nemen dat ik een klus weiger omdat het niet goed voelt.
Soms heftig vooraf bedenken; hou je in….wacht tot je in de auto zit.
Soms gewoon een week de week laten en niks ondernemen, want alles wat je doet loopt fout.
Soms gewoon een #WOT schrijven en weten dat je niet de enige bent.
Maar het blijft voor mij een taboe…..emoties en gevoel laten zien.
#WOT = Write on Thursday en de opdrachten komen van Martha Pelkman (aka @drspee)
1 gedachte op “Jank toch niet altijd zo… #WOT”
Lieve Karin,
Ken je de TEDtalks van Brené Brown over haar (wetenschappelijk!) onderzoek naar kwetsbaarheid?
Boosheid heeft te maken met tonen van emoties. Emoties maken je kwetsbaar. Als ik boos of gefrustreerd ben komen tranen. Ai. Niet fijn in een professionele setting. Schaamte. Dan weer boos op mezelf. Volgens Brown heeft het ook te maken met het streven naar perfectie.
Voor wie willen we perfect zijn? Perfect tov wie? Mannen? Waarom worden emoties toch gekoppeld aan vrouwen? Omdat wij wel geleerd hebben ze te tonen? Of is het iets biologisch? Ik weet het niet.
Ik probeer de laatste tijd wat meer met mildheid naar mezelf te kijken. En ook naar anderen. Dan word ik ook minder vaak boos 😉
Emoties uitschakelen? Ik zou het niet doen. Blijf vooral je eigen zelf. En wees wat liever voor jezelf 😉
X
Reacties zijn gesloten.