Vandaag was d-day in Groningen, alle uitslagen zijn bekend.
Voor je verder leest: Er zijn geen uitzaaiingen en het traject dat we ingaan is gericht op genezing.
Dat is mooi en minder slecht nieuws dan dat wij verwachtten.
Aan de andere kant, gaat Paul weer een stevige tijd tegemoet.
Het melanoom type 4 is erg agressief en ook stevig gegroeid de afgelopen periode. Paul heeft er ook inmiddels wel last van, vooral neusbloedingen, wazig kijken en vreemd gevoel in zijn wang.
De eerste stap is een operatie waarbij het melanoom verwijderd wordt.
Omdat het zo groot is en omdat de artsen zoveel mogelijk willen verwijderen, wordt zijn rechteroog opgeofferd. Omdat het een melanoom in het slijmvlies is en omdat er na de operatie bestraald gaat worden, is dat de enige oplossing. Het is best een zware operatie (3 tot 4 uur) en ook niet zonder risico’s, maar dat hebben we nog niet helemaal helder.
Bestralen als toetje
Nadat de wond geheeld is wordt er weer een volle mep bestraling over een gegooid.
Het is een traject gericht op genezing maar het zal geen kort en makkelijk traject zijn.
We verwachten dat de oproep voor de operatie nog 3 a 4 weken op zich laat wachten.
En wij?
Ik zeg net tegen Paul (we zitten met een welverdiend drankje in de tuin) dat het zo opschrijven en teruglezen van de dingen soms wat klinisch overkomt.
We hebben beiden geen idee van wat ons te wachten staat. Elk halfuur bedenk ik wel weer iets wat dan anders moet, geregeld moet worden of even niet kan.
Autorijden, camper rijden, fietsen, hoe lang duurt het helen van de wond om weer op pad te kunnen, wat doet het met zijn geest. Moeten we voor de operatie iets met papieren regelen?
De grappen die we maken (soms shockeren we een dokter of verpleegkundige) zijn hard en waarschijnlijk maskeren ze het diepere gevoel. Shit, shit en shit.
En ik?
Met een beetje schuldgevoel (echt maar een beetje) ben ik toch van plan om op 12 juli op vakantie te gaan met mijn dochter Laura. Ik heb dat echt nodig om werk los te laten en weer in de rol van partner van een kankerpatient te belanden.
De vorige keer werd Hong Kong/Vietnam van de agenda geveegd, dan is nu rondje met de Twingo in Europa echt iets wat ik wil doen.
De oranje badkamer op de verdieping moet aangepakt en gelukkig kan mijn huiskantoor ontmantelt worden om weer als slaapkamer te dienen. Want iemand met een tumor in zijn neusgat maakt het geluid van een hitsige olifant.
Gelukkig hebben we zicht op een lieve mevrouw die een keer in de week het huishouden wil komen doen.
Ook heb ik bij voorbaat geweigerd om verpleegkundige handelingen op me te nemen.
De vorige keer dat Paul ziek werd, lette ik niet genoeg op mezelf, dat ga ik nu echt anders doen.
We zitten samen in de ellende, maar voor mij zorgt er niemand anders dan ikzelf.