Mijn keukentafellief is ziek.
Tussen het tekenen van de voorlopige verkoop- en aankoopaktes raakte ons leven in de 5e versnelling.
Een bultje in zijn hals werd door de huisarts gezien als de moeite waard om te onderzoeken.
Uiteindelijk zaten we op 26 april in het UMC bij de radioloog, de oncoloog en heel veel andere medisch specialisten
Een kwaadaardig tumor aan zijn tongbasis was hiervan de oorzaak.
Het traject van 35 bestralingen en 3 chemo’s zit er bijna op, maar we zijn er nog lang niet.
Natuurlijk gaan we voor genezing, maar de weg daar naartoe is nog lang.
Zijn lijf verzet zich inmiddels stevig tegen alle gif.
De snelste manier om af te vallen is door hem ontdekt, maar dat wens je niemand toe.
Eten is vervangen door sondevoeding, 24 uur per dag.
Bijwerkingen en vermoeidheid zijn aan de orde van de dag, omdat zijn lijf vecht tegen alle ellende.
Vanuit Drenthe is het iets anders reizen naar Utrecht om elke dag bestraald te worden. Lang leve de taxi.
We tellen af….nog 3x bestralen en dan is er tijd om te verwerken en de weg omhoog weer in te slaan.
De verhuizing verliep dus anders dan we ons hadden voorgesteld.
In tijden van ellende leer je je vrienden kennen en we hebben er gelukkig echt veel!
Ik organiseerde een inpakfeestje om alle laatste spullen ingepakt te krijgen en het was echt een feestje!
Mijn kinderen lieten alles uit hun handen vallen om te helpen.
Heel veel bellen en rijden om vooral het nieuwe huis woon klaar te krijgen en een klussenman die de regie overnam.
Nu wonen we twee weken in Drenthe en deze week leerden we ook de hechte gemeenschap hier kennen.
De buren en de buurtvereniging stonden om te beurt op de stoep. Als we iets kunnen doen…bel aan!
En hoe het met mij gaat?
Natuurlijk gaat alle energie naar mijn Keukentafellief.
Dat heeft best wel gevolgen voor wat betreft mijn werk.
Ik heb mijn agenda zo leeg mogelijk gemaakt en ik heb sommige werkzaken laten versloffen of laten liggen.
De afgelopen weken probeerde ik wel wat te doen, maar de concentratie is nul.
Niks komt er uit mijn handen dat de moeite van opleveren waard is.
Met de gedachte in mijn achterhoofd….wie dan leeft die dan zorgt, komt alles later wel goed…of niet, jammer dan.
Ik klaag niet, maar soms is het lastig.
Daar waar je voorheen samen besloot en samen de schouders eronder zette, doe ik dat even alleen.
Samen aan een glas wijn bij een ondergaande zon, samen genieten van de omgeving en de prachtige tuin….daar gaan we naartoe werken, maar dat duurt nog wel even.
Het leven is niet altijd maakbaar.
We hadden afgesproken het stil te houden en het niet op Twitter te roeptoeteren.
(dat zou ik graag zo houden, maar daar heb ik natuurlijk geen regie op).
Reageren mag, graag zelfs…maar liever hier..ofzo
Iets met een concert van het leven en het programma
