Op KarinBlogt deed ik gisteren verslag van de korte roadtrip, die ik met mijn jongste zoon Simon maakte. Een uitstekende trip waarbij we veel zagen, deden, niks deden, reden in de KarinVan, lekker aten, biertjes dronken en praatten.
Terugkijken
Net als vorig jaar wilde ik de week van 4 tot en met 9 september vooral niet alleen thuis zijn.
Tijdens de vakantie speelt natuurlijk de film van twee jaar geleden net zo goed af in je hoofd, maar er is afleiding en dat maakte het iets minder zwaar.
Tegen de planning in, was ik echter 9 september gewoon thuis en dat was pittig om weer op mezelf teruggeworpen worden..
Tijdens de donkerste momenten, op dagen zoals deze, vraag ik me af en toe af:
Hoe nu verder?
Waar doe je het voor?
Wie is mijn klankbord, kritische vriend, steun en toeverlaat?
Het zijn echt geen levensmoe momenten, want daar ben ik het type niet voor, maar gewoon tijdelijke sipheid zonder een wenkend perspectief.
Het missen en soms het diepe alleen zijn, blijft bijna fysiek pijn doen.
Natuurlijk moet ik vooruit en verder, maar de ‘natte ogen dagen’ blijven verwacht en onverwacht toeslaan.
Inmiddels heb ik geleerd dat ik dan in beweging moet blijven en dingen moet gaan doen. Rommelen in- en om huis, opruimen, poetsen of plannen maken.
Vooruit kijken
Komende week ga ik weer gewoon aan het werk, met een aantal nieuwe uitdagingen.
Sinds 1 september zit ik in het bestuur van de stichting OCO, cliëntondersteuning in de gemeente de Wolden. Heel even fluisterde er iets in mijn hoofd, waarom ga je er aan beginnen, terwijl je voorzichtig denkt aan terug gaan naar de Randstad. Dat geldt ook voor ons initiatief nabestaandenservice Drenthe.
Heel bewust kies ik juist om dat wel te doen, want nieuw is afwisseling en niet stilstaan.
De zaken als kijken, kopen, verkopen en verhuizen zijn echt niet in een maand geregeld en ik reken er op om nog wel een jaar hier te zijn.
Die tijd ga ik echt gebruiken om te ontspullen, nog veel meer wegdoen, weggeven en weggooien.
Alles komt goed ……..al is het soms met horten en stoten.
Ik ga nog even verder rommelen in de tuin, want een piepklein intiem ‘Ontdooien’ prieelfeestje met muziek is natuurlijk wel iets om met heel veel zin naar uit te kijken.
5 reacties
Hoe herkenbaar! De zin:” het missen en soms het diepe alleen zijn, blijft bijna fysiek pijn doen. Komende week is het twee en een half jaar geleden dat mijn man overleed. Met vallen en opstaan steeds weerproberen de draad op te pakken. Komende donderdag ga ik met een alleengaandereis van de ANWB mee. Ik kijk er naar uit!
Hoi Karin,
Mooi geschreven!
Goed van je om met nieuwe dingen te beginnen en tzt terug te gaan naar de randstad.
Opruimen en weggooien is zo heerlijk en maakt je huis meer van jezelf……
Ik hoor veel van mensen die hun partner verliezen dat ze “verder” gaan in een nieuw huis.
Ik heb er bewust voor gekozen om in ons huis te blijven en ben gaan opknappen!
Slaap-/logeerkamers zijn al gedaan. Nieuwe schutting in ‘zijn’ tuin waar ik veel hulp van vrienden krijg die wel groene vingers hebben.
De volgende klus is de gang…binnenkomst is zo belangrijk.
Lieve vrienden en familie vooral mijn dochter en kleinkind geven veel troost.
Zeker ook nu ik door m’n pensioen veel meer alleen thuis ben.
Ik kan mij goed zelf vermaken maar verdriet en gemis blijven.
Veel succes en vooral plezier met al je plannen! En sorry dat ik zoveel over mijzelf sprak….
groet Lia Nieuwenhuis Almere
Knuffel van ons!
Hej hej, opruimen, wegdoen – iets aanpakken, helpt echt om weer grip op de dagen te krijgen! Ik ruimde gisteren een keukenkastje op (zeker 20 jr geleden) en vond pannen die mijn moeder kreeg bij haar troywen in 1940 🙂 Ze zijn nu algeheel weg, samen met andere dingen.
En nieuwe dingen oppakken ijn Drenthe is juist goed! Geeft nieuwe energie, nieuwe mensen en het is nuttig. Je kunt je leven niet stilleggen omdat je tzt wil verhuizen toch?
Hink-stap-sprong, zo is het. Hier ook, al is er hier van een sprong allang geen sprake meer.
Geleerd van mijn wijze en lieve schoonmoeder: Alles komt goed, ……vaak wel anders dan je had gedacht, ….
Reacties zijn gesloten.