Het moet geen gewoonte worden.

Ruim twee jaar geleden hikte ik maanden tegen deze blogpost aan. Mijn keukentafellief was ziek en we hadden de spannende tijd van behandeling tegen kanker er al bijna op zitten.
We doorliepen het proces van- en na de behandeling. We waren dit jaar na twee jaar zo ver dat er een soort gerust gevoel ontstaan was. Hij was er doorheen en de kanker was genezen

Het loopt effe anders.
Ik hik nu alweer een tijd aan tegen een blogpost. Weer iets over een concert van het leven, waar we geen programma van hebben.
Hij heeft weer kanker. Nu op een andere plek, een ander soort tumor en een andere behandeling.
Deze keer hakt het er anders in, omdat het fysiek directe gevolgen heeft.
In juli is de tumor verwijderd, dat kostte hem zijn oog en de 35 bestralingen om resttumoren te verwijderen zijn gestart (dit wordt de 4e week)
We zitten dus weer in de shit.

Rond de communicatie en het (wel of niet delen) heb ik een aantal dingen geleerd van de vorige keer dat we dit proces doorliepen.
Daar wil ik eigenlijk even wat meer over kwijt.

• Dit keer zijn we vanaf de eerste dag het proces van delen, behandelen, zorgen en vragen gaan beschrijven in een (gesloten) blog. Dat helpt om te verwerken en om niet telkens de verhalen opnieuw te hoeven delen.
• Mensen waarmee we de link delen kunnen zich abonneren en krijgen updates in de mail.
  (Op de updates kunnen ze reageren op de blog zelf)
• We gebruiken GEEN whatsapp voor updates en vragen
• We gebruiken GEEN mail om mensen op de hoogte te houden 
• We delen NIET op social media, Bij Twitter wordt alleen de DM gebruikt als het over ziek&zeer gaat.
• We hebben huishoudelijke hulp en thuiszorg (wondzorg)
• Ik zorg beter (maar nog niet goed genoeg) voor mezelf.

Waarom dan hier een post?
Mijn werk en de opdrachten gaan gewoon door. Er moet gewerkt worden en er zijn een aantal standaard deadlines.
Bij opdrachtgevers waar het contact ‘zakelijk’ mee is, is het soms lastig om zaken en prive gescheiden te houden. Niet iedereen hoeft van de hoed en de rand te weten.
Het echter wel lastig om opdrachten te plannen en organiseren.
Want als er iets niet planbaar en organiseerbaar is, dan is het kanker.
Wat zijn de ontwikkelingen, wat en hoe zwaar zijn de bijwerkingen en wat is voortgang?

Voor dit komende schooljaar (net als in 2017) kan ik dus niet zeggen: Wauw dat is een vet groot en leuk project waar ik eens 7 dagen per week mijn schouders onder ga zetten.
Dat is vervelend, dat is frustrerend en dat is zakelijk onhandig.

Het zij zo….

De vaste eigen kantoorplek is heerlijk omdat ik aan het werk ga en thuis gewoon thuis is.
Ik maak afspraken op mijn kantoor en heb er een netwerk
De woensdagen zijn ‘lanterfantdagen’ en die werk ik komend jaar niet.
Ik heb die tijd nodig, niet voor zorgtaken maar voor IK-tijd.

Het is gewoon weer even niet leuk (understatement van het jaar)