The day after….
Wat een achtbaan en wat een deja vu’s.
Gisterenmorgen zat ik op de camping in Julianadorp aan een lekkere verse kop koffie en overpeinsde de ontwikkelingen rondom mijn moeder en hoe nu verder.
Zieken en stervenden hebben geen Koningsdagdiensten….want op woensdag had weer een zondagsdienst dokter het nodig gevonden haar te martelen door een klysma en katheter voor te schrijven omdat ze ‘misschien’ wel pijn had vanwege een volle blaas en darmen.
Niets over stoppen met martelen en verhogen van pijnbestrijding.
Voor mij was op dat moment de maat vol….er moest iets gebeuren.
Bij aankomst om 9 uur in Ten Anker, bleek dat ze ‘s nachts weer onrustig geweest was en niet heerlijk diep geslapen had.
Ik nam dus zelf contact op met de huisarts en gaf bij de assistente aan dat er NU iets moest gebeuren. Natuurlijk redeneer ik op dat moment alleen vanuit mijn eigen perspectief, ik heb me verbaal best netjes gedragen.
De huisarts reageerde redelijk snel en om 12 uur stonden er zelfs twee huisartsen in de kamer. Ik drong wederom aan op palliatieve sedatie omdat haar keuze om te stoppen met eten en drinken tot gevolg zou hebben dat ze binnen 14 dagen zou overlijden. Dat is een van de criteria om te starten met palliatieve sedatie (diepe slaap en pijnstilling om het natuurlijke stervensproces dragelijk te maken).
Beiden gaven ook aan dat het tijd was, maar dat het Hospice (2 km verderop) betere en passende zorg zou kunnen bieden. Dus op hun advies (expertise) werd besloten mijn moeder over te brengen naar het Hospice met een ambulance.
Deze was voor half twee besteld en dus werd ook de morfine op dat moment ingesteld.
Helaas gaan in de lijn van het leven de ongelukken en kansrijken voor op stervenden.
Om 4 uur was de ambulance er.
We hadden inmiddels mijn moeder wat meer slaapmedicatie en morfine gegeven, zodat ze ook echt rustig het reisje kon maken.
De hele tijd zat ik naast haar bed, verhalen vertellend…haar aaiend en coachend om vooral los te laten.
Tegen de mensen van de ambulance heb ik voor vertrek gezegd: ik neem jullie niets kwalijk als ze tijdens de rit komt te overlijden!
Ik sleepte alle spullen in de KarinVan en reed naar het Hospice.
Helaas had mijn moeder het ritje niet overleefd, het was net effe te zwaar en bleek toch teveel gesleep.
Nogmaals heb ik de mensen van de ambulance aangegeven dat het niet aan hen lag en dat het te verwachten was.
In het hospice trof ik mams aan in een bed, met een vrolijk dekbed, kaarsjes, lichtjes en rust.
Dat had ik haar eerder al gegund, maar was gewoon niet mogelijk.
Daar kun je een wijntje krijgen en kaas….bijkomen…..nadenken hoe nu verder….
Er zijn in deze wereld GOUDEN mensen…heel veel.
In dit geval Gerda Habers, de uitvaartondernemer die ons ook begeleid heeft bij het overlijden van Paul.
Ik had haar die middag al gebeld met de aankondiging en of zij even mee wilde denken hoe en wat.
Het toppunt van ontzorgen ……want toen ik belde dat mam overleden was…..had zij alles al geregeld.
Samen met de verpleegkundige van het hospice heb ik mijn moeder gewassen, aangekleed en veel geaaid en tegen haar gepraat. Ik had nooit verwacht dat ik dat zou kunnen en willen, maar het was goed! Dat heeft ze verdiend!
Klokslag 19.15 uur stond de auto om haar te vervoeren voor de deur. We hebben haar in een mooie eenvoudige kist gelegd en ze heeft vannacht ‘gelogeerd’ op een veilige koele plaats in Kampen.
Vanmorgen heb ik het prieel leeggemaakt en klaargemaakt voor ontvangst.
Mams ligt op dezelfde plek als Paul.
Bewust is het iets anders aangekleed en er staan andere bloemen en kaarsen.
Wat het met mij doet?
Het voelt goed om mijn moeder hier te hebben.
Ik doe hetzelfde als bij Paul….af en toe even heen lopen….babbelen.
Het verschil zit’em in de opluchting van het einde van haar lijden ten opzichte van de totale verdoving bij het overlijden van Paul.
Het was te verwachten als je 92 jaar oud bent.
Het verdriet is er natuurlijk…..maar ook de adrenaline om te regelen is net zo sterk.
Dinsdag nemen we met alleen familie (een piepklein clubje) afscheid met een mooie lunch, een goed gesprek en fijne muziek. Meer hoeft het niet te zijn.
Dag Mam
Met wie moet ik nu jokeren?
Wie vertelt me nu hoe ik als kind was?
Nooit meer zal ik je zien keutelen in je keuken.
Nooit meer zal ik mijn hart vasthouden als je weer in de auto stapt.
We waren fysiek geen knuffelaars, maar de laatste dagen heb ik genoten van jouw bolletje aaien en je hand vasthouden.
…….
Wees en weduwe binnen 2 jaar….ik ben best benieuwd naar hoe ik daar doorheen rol.
7 reacties
Ach Karin wat verdrietig. Maar wat heb je dit mooi en liefdevol geschreven.
Het zal zeker niet meevallen en ook veel gedachten en herinneringen oproepen aan jouw lieve Paul.
Ik wens je rust, wijsheid, kracht en troost.
Liefs, Ank
Hoe mooi en lief je over je moeder schrijft. Dat alleen al is een mooi afscheid. Doe haar eer aan met jullie klein gezelschap. Mooi dat ze in Drenthe is toch? Veel liefde en warmte van ver.
Wat fijn dat je er voor haar was in de laatste dagen van haar leven en dat ze zo lijkt het toch nog rustig kon overlijden. Mooi dat je haar ook nu weer in je eigen ‘baarhuisje’ nog zo dichtbij hebt. Je schrijft heel liefdevol en warm over je laatste tijd met haar. Het zal vast ook (weer) een warm en ontroerend afscheid worden. We wensen je veel mooie herinneringen aan je moeder.
Liefs Joop en Wil
Lieve Karin, gecondoleerd met het verlies van je moeder…. Ik hoop dat je het een plek gaat weten te geven… Wat ben je een bofkont dat je je moeder zolang bij je hebt mogen hebben en wat boft je moeder dat zo je best hebt gedaan om haar te begeleiden naar de rust waar ze zo naar varlangde. Hou je haaks XXXM.
Wat een prachtige verteller ben je toch Karin, zowel als het om vrolijke verhalen gaat als hier om droevige. Mooi voor je moeder dat ze zo’n fijne dochter heeft gehad. Je aanmoedigingen om het leven los te laten heeft ze vast gehoord. Ik wens jou en je familie een mooi afscheid dinsdag. Veel sterkte!
Gecondoleerd Karin. De zachtheid waarmee je de laatste jaren zorgde voor je mams is voelbaar en fijn voor haar dat jij bij haar was tot het einde van haar lange leven.
En nu moet je ook zonder haar verder en kan je herinneringen samen beleefd met Paul ook niet meer delen, dat is verdrietig, maar daar zijn je kinderen, vrienden en collega’s.
Een mooie afscheidsdag gewenst. Sterkte!
Knuff!
Liefs van Frans en Marjanne
Ze is niet onopgemerkt gebleven………. Naast het bed van je moeder, verhalen vertellen, haar aaiend en coachend, om vooral los te laten……..
Af en toe even naar het prieel lopen, even babbelen, …..afscheid nemen. Los laten.
Ik weet nog, toen, dat ik me echt wees voelde, een soort onbekende eenzaamheid. Wat een verdrietige, maar mooie blog Karin. Sterkte, neem de tijd. Jan Rot: “Het leven klopt van geen kant, daarom is het misschien zo de moeite waard. Liefs, Jaap
Reacties zijn gesloten.